🌍🌏திருச்சதகம்சத்திய ஞானந்தரு தேசிகர்மோகம் சதகமதாம் (திருப்பெருந்துறையில் அருளியது)🌎🌍🌏

 🌎🌍🌏திருச்சதகம்சத்திய ஞானந்தரு தேசிகர்மோகம் சதகமதாம் (திருப்பெருந்துறையில் அருளியது)🌎🌍🌏

பத்தி வைராக்கிய விசித்திரம்

அதாவது, அன்பின் உறுதி அழகு

1. மெய் உணர்தல்

தேகாதி பிரபஞ்சங்களைக் கண்டு நீங்கல் (கட்டளைக் கலித்துறை]

 

பண் :

பாடல் எண் : 1

மெய்தான் அரும்பி விதிர்விதிர்த்து உன்விரை

யார்கழற்குஎன்

கைதான் தலைவைத்துக் கண்ணீர் ததும்பி

வெதும்பியுள்ளம்

பொய்தான் தவிர்ந்துன்னைப் போற்றி சயசய

போற்றியென்னும்

கைதான் நெகிழ விடேன்உடை யாய்என்னைக்

கண்டுகொள்ளே. 

பொழிப்புரை :

எல்லாவற்றையும் உடையவனே! உனது, மணம் நிறைந்த திருவடியைப் பெறுதற்கு என் உடல் புளகித்து, நடுநடுங்கி கைகளைத் தலைமேல் வைத்து, கண்களில் நீர் வடிந்து, மனம் புழுங்கி, பொய்நீங்கி, உன்னைக் குறித்து வணங்கித் துதிக்கின்ற ஒழுக்கத்தை நான் தளர விட மாட்டேன். ஆதலால் எனது நிலைமையை, நீ நோக்கி உன் அடியாருள் ஒருவனாக ஏற்றுக் கொள்வாயாக!

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

இப்பாட்டினை, `உடையாய், யான், உன் கழற்கு, மெய் மயிர் அரும்பி, விதிர்விதிர்த்து, கண் நீர் ததும்பி, உள்ளம் வெதும்பி, பொய் தவிர்ந்து, கை தலைவைத்து, `போற்றி! சய! சய! போற்றி` என்று உன்னைத் துதிக்கும் கையை நெகிழ விடேன்; ஆதலின் என்னை நீ கண்டுகொள்` என இயைத்து, வேண்டும் சொற்களை வருவித்துரைக்க. பின்னரும் இவ்வாறு, சொல்லெச்சமாயும், இசையெச்சமாயும் நிற்கும் சொற்களை வருவித்துரைத்தலை அறிந்து கொள்க.

`உனது திருவடிக்கண் நீங்காது அன்பு செய்து ஒழுகுகின்றேன்; எனக்கு இரங்கியருள்` என்பது இத் திருப்பாட்டின் திரண்ட பொருள். இதனுள், `மனம், மொழி, மெய்` என்னும் மூன்றும் அன்பு வழிய வாயினமை அமைந்து கிடந்தவாறறிக.

``மெய்தான்`` முதலிய நான்கிடத்தும் வந்த ``தான்` அசை நிலை. விதிர்விதிர்த்தல் - நடுநடுங்குதல். இதுவும் அன்பால் உளதாவதே. `துடிதுடித்தல்` என்பதுபோல, `விதிர்விதிர்த்தல்` என்பது இரட்டைக் கிளவி. விரை - வாசனை. இஃது அடியவர் சூட்டும் மலர்களால் ஆவது. கழற்கு - கழற் பெறுதற் பொருட்டு. இந்நான்கனுருபு பொருட்டுப் பொருளதன்று; ஏதுப் பொருளது. நான்கனுருபு இப்பொருட்டாய் வருதலை,

``அடிபுனை தொடுகழல் மையணற் காளைக்கென்

தொடிகழித் திடுதல்யான் யாய் அஞ்சுவலே``

(புறம்-83) என்றாற்போல்வனவற்றுள்ளுங் காண்க. ``கை`` இரண்டனுள், பின்னையது ஒழுக்கம். உள்ளம் வெதும்புதல் திருவடிப் பேறு கிடையாமையினாலாம். ``உன்னை`` என்பது ``என்னும்`` என்பதனுள் எஞ்சிநின்ற துதித்தல் வினையோடு முடிந்தது. கண்டுகொள் - எனது நிலையை நோக்கி அருள் செய்யத் திருவுளங்கொள்.

`அரும்பி, ததும்பி` என்பன, முன்னர், இடத்து நிகழ் பொருளின் தொழில் இடத்தின்மேல் நின்றனவாய், பின்னர், `விதிர்விதிர்த்து`, `வெதும்பி` என்பவற்றோடு ஒரு நிகரனவாய், சினை வினை முதல் மேல் நின்றனவாயின.

பண் :

பாடல் எண் : 2

கொள்ளேன் புரந்தரன் மாலயன் வாழ்வு

குடிகெடினும்

நள்ளேன் நினதடி யாரொடல் லால்நர

கம்புகினும்

எள்ளேன் திருவரு ளாலே இருக்கப்

பெறின்இறைவா

உள்ளேன் பிறதெய்வம் உன்னையல் லாதெங்கள்

உத்தமனே. 

பொழிப்புரை :

எங்கள் மேலோனே! தலைவனே! உன் திருவருளோடு கூடி இருக்கப் பெறுவேனாயின், இந்திரன், திருமால், பிரமன் ஆகிய இவர்களுடைய வாழ்வினைப் பொருளாக ஏற்க மாட்டேன். எனது குடி அழிந்தாலும் உன் அடியாரோடன்றிப் பிறரோடு நட்புக் கொள்ள மாட்டேன். நரகத்திற் புகுந்தாலும் அதனை இகழமாட்டேன். உன்னை அன்றி வேறு தெய்வங்களை மனத்தாலும் நினைக்க மாட்டேன்.

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

பொருள்கோள்:- `இறைவா, எங்கள் உத்தமனே, யான், உனது திருவருள் வழியே இருக்கப்பெறின், நரகம் புகினும் அதனை எள்ளேன்; அதனை மறந்து இருப்பதாயின், புரந்தரன், மால், அயன் முதலியோரது பதவிகளில் இருப்பதாயினும் அவற்றைக் கொள்ளேன்; யானன்றி என் குடியே கெடுவதாயினும், அடியாரொடல்லால் பிறரோடு நட்புச் செய்தலும், உன்னையல்லாது பிற தெய்வங்களைத் துணையாக எண்ணுதலும் செய்யேன்`.

`ஆதலின், என்னைக் கடைக்கணித்தருள்` என, மேலைத் திருப் பாட்டில் உள்ள, ``என்னைக் கண்டுகொள்`` என்றதனை, ஈண்டும் வருவித்து முடிக்க. `சிவஞானம் ஒன்றே பிறவித் துன்பத்தை நீக்குவ தாதலின், அதன்கண் விருப்பமும், அஃதல்லாத பிற எவையும் அத் துன்பத்தை ஆக்குவன ஆதலின் அவற்றின் கண் விருப்பம் இன்மை யும் கொண்ட தமது நிலையை இதனுள் எடுத்து விளக்கி வேண்டினார்.

புரந்தரன் - இந்திரன். `வாழ்வும்` என்னும் சிறப்பும்மை தொகுத்தலாயிற்று. ``குடி`` என்றதில் தொக்குநின்ற பிரிநிலை ஏகாரம் சிறப்புணர்த்தி நின்றது. ``கெடினும், புகினும்`` என்ற உம்மைகள், எதிர்மறை. இவற்றால், இறைவன் அடியரல்லாதவரோடு நட்புச் செய்யாமையால் குடிகெடுதலும், திருவருளை மறவாமையால் நரகம் புகுதலும் இல்லை என்பது போந்தது. ``நினது அடியார்` என, உயர்திணைக் கிழமைப் பொருளில் குவ்வுருபு வாராமல், அதுவுருபு வருதல் பிற்கால வழக்கு. எள்ளாமைக்கு, `திருவருளாலே இருக்கப் பெறுதலாகிய காரணத்தைக் கூறியவதனால், கொள்ளாமைக்கு, அதன் மறுதலையாகிய காரணம் பெறப்பட்டது. ``பிற தெய்வம்`` என்பதில், `தெய்வம்` என்றது, `உன்னையன்றிப் பிறரெல்லாம் எழுவகைப் பிறப்பினுள் ஒன்றாய தெய்வப் பிறப்பினர்` எனவும், `அதனால் அவரை எனக்குத் துணையாக நினையேன்` எனவும் குறிப்பினால் அருளிச்செய்தவாறு. `மேலானவன்` என்னும் பொருளதாகிய, `உத்தமன்` என்பது, இங்கு, `தலைவன்` என்னும் அளவாய் நின்றது.

பண் :

பாடல் எண் : 3

உத்தமன் அத்தன் உடையான் அடியே

நினைந்துருகி

மத்த மனத்தொடு மால்இவன் என்ன

மனநினைவில்

ஒத்தன ஒத்தன சொல்லிட ஊரூர்

திரிந்தெவருந்

தத்தம் மனத்தன பேசஎஞ் ஞான்றுகொல்

சாவதுவே. 

பொழிப்புரை :

உத்தமனும் எமது தந்தையும், எம்மை அடிமையாக உடையவனும் ஆகிய இறைவனது திருவடியைக் கருதி உருகி, உன் மத்தம் கொண்ட மனத்துடன் கூடிய பித்தன் இவன் எனக்கண்டோர் சொல்லவும், ஊர்தோறும் திரிந்து அவரவர் மனக் கருத்துக்கு இசைந் தனவாகிய பல சொற்களைச் சொல்லவும், யாவரும் தங்கள் தங்கள் மனத்துக்கு இசைந்தவற்றைப் பேசவும் கேட்டு மனம் இறக்கப் பெறுவது எக்காலமோ?

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

பொருள்கோள்:- `உத்தமன்.....அடியேநினைந்து உருகி, கண்டோர், `இவன் மால்` என்னத் தம் மனநினைவில் ஒத்தன ஒத்தன சொல்லிட, மத்த மனத்தொடு ஊர் ஊர் திரிந்து, எவரும் தத்தம் மனத்தன பேசச் சாவது எஞ்ஞான்று`

``கொல்``, அசைநிலை. ``உடையான் அடியே` என்ற பிரி நிலை ஏகாரம், ``பிறிதொன்றையும் நினையாது` என்பதை விளக்கிற்று. மத்தம் - உன்மத்தம்; பித்து; என்றது பேரன்பினை. மால் - மயக்கம்; இஃது ஆகுபெயராய், `மால் கொண்டான் (அறிவு மயங்கினான்) எனப் பொருள்தந்தது. ``நினைவில்`` என்றது, ஏதுப்பொருளில்வந்த ஐந்தாம் வேற்றுமை. ``ஒத்தன`` என்றது, ``இவன் மால்`` என்னக் கருதிய அவ்வொருபொருளே பற்றிவரும் சொற்களையும், ``தத்தம் மனத்தன`` என்றது, நல்லனவும், தீயனவுமாய பல பொருள்களைப் பற்றிவரும் சொற்களையும் என்க. `ஊர்க்கண் ஊர்க்கண் திரிந்து` என உருபு விரிக்க. `பல ஊர்களில் திரிந்து` என்றவாறு. இங்ஙனம் திரிய வேண்டியது, உலகியலுள் அகப்படாமைப் பொருட்டு. அடிகள் உலகியலின் நீங்கியே நின்றாராயினும், `மீளவும் அதன்கண் அகப்படுவேங்கொல்லோ` என்னும் அச்சத்தினால் இங்ஙனந் திரியவேண்டினார் என்க. ``திரிந்து`` என்னும் எச்சம், எண்ணின்கண் வந்தது. `சாவது எஞ்ஞான்று` என்றது, சாவின்கண் உள்ள விருப்பத் தாலன்றி, உடம்பின்கண் உள்ள வெறுப்பினாலாகலின், அதற்கு. `இவ்வுடம்பு நீங்கப் பெறுதல் எஞ்ஞான்று என்பதே பொருளாயிற்று. ``ஊரூர் திரிந்து`` என்றதனால், மனநினைவில் ஒத்தன சொல்வார், அவ்வாறு திரியக் கண்டோர் என்பது பெறப்பட்டது. எவரும் - யாவரும். இறந்தவரைப் பற்றிப் பலரும் பல சொல்லுதல் இயல்பாத லறிக. உடம்புள்ள துணையும் உலகியலிற் றொடக்குண்ணாது நிற்கவும், உடம்பு விரைய நீங்கப் பெறவும் வேண்டியவாறு.

பண் :

பாடல் எண் : 4

சாவமுன் னாள்தக்கன் வேள்வித் தகர்தின்று

நஞ்சம்அஞ்சி

ஆவஎந் தாய்என் றவிதா விடும்நம்

மவரவரே

மூவரென் றேஎம்பி ரானொடும் எண்ணிவிண்

ணாண்டுமண்மேல்

தேவரென் றேஇறு மாந்தென்ன பாவந்

திரிதவரே. 

பொழிப்புரை :

முற்காலத்தில் தக்கனானவன் இறக்க, யாகத்தில் கொல்லப்பட்ட ஆட்டைத் தின்று, பாற்கடலில் தோன்றிய நஞ்சை அஞ்சி ஐயோ! எந்தையே! என்று முறையிட்ட நம்மவராகிய, அவர்கள் தாமே எம்பெருமானோடு, மூவர் என்று எண்ணப்பட்டு விண்ணுலகை ஆண்டு, மண்ணுலகில் தேவர் என்று சொல்லப்பட்டு, செருக்கடைந்து திரிகின்ற இறைவர்கள்? என்ன பாவமோ?

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

பொருள்கோள்:- `முன் நாள், ஒருமுறை, தாம் சாவ, தக்கன் வேள்விக்கண் தகர் தின்று, மற்றொருமுறை நஞ்சத்திற்கு அஞ்சி, `எந்தாய்! ஆவா! அவிதா` என்று முறையிடும் நம்மனோராகிய அவரையே, `மூவர் கடவுளர்` என எம்பிரானொடும் வைத்து எண்ணி, அதன் பயனாக விண்ணாள்வதற்கு அமைந்து, `யாம் மண்மேல் தேவர்` என்றே இறுமாந்து `திரிதருவர் சிலர்; இஃது என்ன பாவம்!`

சாவ - சாமாறு. இது வீரபத்திரரால் நிகழ்ந்தது. ``தகர்தின்று`` என்றது, நஞ்சினை உண்ண மாட்டாமையையும், தக்கனைக் கடிய மாட்டாமையையும் உணர்த்தி நின்றது. `இவற்றாலும், முறையிட்டமையாலும் பசுவருக்கத்தினர் என்பது தெற்றென விளங்கவும், அவரைப் பதியாகிய சிவபெருமானோடு ஒருங்குவைத்தெண்ணுவர்` என்றவாறு. `அவிதா` என்பது, ஓர் முறையீட்டுச் சொல். `நம்மவர்` என்றது, `பசு வருக்கத்தினர்` என்றதாம். ``அவர்`` என்றதில் இரண்டனுருபு தொகுத்தலாயிற்று. ``அவரே`` என்ற பிரிநிலை ஏகாரம், இழிவுணர்த்தி நின்றது. `ஆண்டு` என்பது, பான்மை வழக்கால். `ஆளுதற்கு அமைந்து` எனப் பொருள் தந்தது, ``அன்போடியைந்த வழக்கு`` (குறள்-73) என்பதில், `இயைந்த` என்பதுபோல. `பூசுரர்` என்பதை, `மண்மேல் தேவர்` என்று அருளினார். `நிலவுலகிற் காணப்படும் தேவர்` என்பது இதன்பொருள். எனவே, `ஆசிரியன்மார்` என்றதாம். இங்ஙனமாகவே, இவர், தாம் வீடடையாமையேயன்றிப் பிறரையும் அடையவொட்டாது மயக்கம் உறுவிக்கின்றனர் என்று இரங்கியவாறாயிற்று. என்ன பாவம் - என்னே அவர்தம் வினையிருந்தவாறு. `திரிதருவர்` என்பது தொகுத்தலாயிற்று. மக்கட்பிறப்பின் பயனாகிய வீடெய்தாது, அதனை வீண்போக்கலின், ``திரிதருவர்`` என்றார். இங்ஙனம் திரிதருவார், சிவாகமங்களைக் கொள்ளாது இகழ்ந்து, வேதம் ஒன்றையே போற்றும் வேதியர். சிறப்பு நூலைக் கொள்ளாது இகழ்ந்து பொதுநூல் ஒன்றனையே கொண்டு, அதற்குத் தாம் வேண்டியவாறே பொருள்கூறித் தருக்குதல் பற்றி, அவரை இவ்வாறு அருளிச் செய்வாராயினர்.

மண்மேல் தேவர் என்று இறுமாந்து திரிபவர், பூர்வ மீமாஞ்சகர், உத்தர மீமாஞ்சகர் என்னும் இருசாராருமே யாவர். அவருள், பூர்வ மீமாஞ்சகர், `வேதம், தெய்வம் உண்டு என்னும் பொருள் படக் கூறும் கூற்றுக்கள் புனைந்துரையன்றி உண்மையல்ல; ஆயினும், அக்கூற்றுக்கள் நல்வழி நிற்றற்கு உதவுவதால் உண்மை என்று கொள்ளத்தக்கன` என்பர் ஆதலாலும், உத்தர மீமாஞ்சகர், `பல் வேறு வகைப்பட்ட தேவர்கள், மற்றைய உயிர்கள், பலவகை உலகங்கள் ஆகிய யாவும், உண்மையில் கயிற்றில் அரவுபோலப் பொய்யே; ஆயினும், அவ்வுண்மையை உணரும் பக்குவம் வரும் வரையில் அவைகளை உண்மைபோலக் கொண்டு ஒழுகல் வேண்டும்` என்பர் ஆதலாலும், இவ்விருசாராரும் எல்லாத் தேவர்களையும் ஒரு தன்மையராகக் கொள்வதன்றி, அவருள் எவரையும் தனிச்சிறப்பு உடையராகக் கொள்ளார்; ஆகவே, `சிவபெருமான் ஒருவனே பதி; ஏனையோரெல்லாம் பசுவருக்கத்தினர்` என உணரும் உண்மை ஞானம் அவர்க்கு ஆகமங்களின் வழியேனும்; அநுபவத்தின் வழியேனும் உண்டாதற்கு ஏதுவின்மை யறிக.

`சிவபெருமான் ஒருவனே பதி` என்பது, வேதத்துள் குறிப்பாகவும், சிவாகமத்துள் வெளிப்படையாகவும் சொல்லப்படுதலை உணரமாட்டாராயினும், புராணங்களில் அது பல வரலாறுகள் வாயிலாக இனிதுணர்த்தப்படுதலின், அவைகளையேனும் உணர்கிலர் என்பார், தக்கன் வேள்வித் தகர்தின்றது, நஞ்சம் அஞ்சி அவிதா இட்டது ஆகிய புராண வரலாறுகளை உடம்பொடு புணர்த்துக் காட்டியருளினார். அதனால், `உலகிற்கு இந்திரன் முதலிய பலரும் முதல்வர்` எனவும், `மும்மூர்த்திகளும் முதல்வர்` எனவும் அனேகேசுரவாதங் கூறும் பௌராணிகர் கூற்றுப் பொருந்தாமை பெறப்பட்டது.

மூவருள் சிவபிரானோடு வைத்து எண்ணப்படும் ஏனையிருவர், மாலும் அயனும் என்பது வெளிப்படை. இவ்விருவரோடு ஒருவாற்றான் ஒப்பவைத்து எண்ணுதற்குரியவன் குணருத்திரனேயன்றி, குணாதீதனாகிய, `மகாருத்திரன்` எனப்படும் சிவபிரான் அல்லன் என்க.

இனி, இக்குணருத்திரன், மால், அயன் முதலியோருள் ஒரோவொருவரைப் பதியாகக் கருதும் பாசுபதர் முதலியோரை இங்குக் கூறாராயினார், அவர், முதல்வரல்லாதாரை முதல்வர் எனக் கருதலன்றிப் பலரையும் முதல்வர் என்னாமையானும், முதல்வரல்லாத சிலரையும், முதல்வனோடு ஒப்பவைத்து முதல்வர் எனக் கருதுதல் உண்மை ஞானத்திற்குப் பெரிதும் புறம்பாய் வீடுபயவாமைபற்றியே இரங்கி அருளிச்செய்கின்றாராக லானும் என்க.

பண் :

பாடல் எண் : 5

தவமே புரிந்திலன் தண்மலர் இட்டுமுட்

டாதிறைஞ்சேன்

அவமே பிறந்த அருவினை யேன்உனக்

கன்பருள்ளாஞ்

சிவமே பெறுந்திரு வெய்திற்றி லேன்நின்

திருவடிக்காம்

பவமே யருளுகண் டாய்அடி யேற்கெம்

பரம்பரனே. 

பொழிப்புரை :

தவத்தையோ செய்திலேன்; குளிர்ந்த மலர்களால் அருச்சித்துக் குறைபாடின்றி வணங்க மாட்டேன், வீணாகவே பிறந்த பாதகன் நான்; பக்தர்களுக்குச் சொந்தமாகிய சிவபோதம் என்னும் அரிய செல்வத்தை நான் பெற்றிலேன்; உன்னை அடைவதற்கான நல்ல பிறவியை எனக்குத் தருவாயாக.

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

`மேலானவர்க்கு மேலானவன்` எனப் பொருள்தரும், `பரம்பரன்` என்னும் தொகைச்சொல் ஒருசொல் நடைத்தாய், `கடவுள்` என்னும் அளவில் நின்று ``எம்`` என்றதற்கு முடிபாயிற்று. இத் தொடரை முதலில் வைத்து `யான்` என்னும் எழுவாய் வருவித் துரைக்க. மலரிட்டு இறைஞ்சுதலாகிய கிரியைத் தொண்டினைப் பின்னர்க் கூறுதலின், ``தவம்` என்றது யோகத்தையாயிற்று. சரியையும் கிரியையுள் அடங்கும். சரியையும், கிரியையும், `சிவதருமம்` என ஒன்றாகக் கூறப்படுதல் காண்க. சரியையை, ``புத்தேளிர் கோமான்நின் திருக்கோயில் தூகேன் மெழுகேன் கூத்தாடேன்`` என, அடிகள் பின்னர் அருளுதல் காண்க (தி.8 திருச்சதகம் பா.14). ``தவமே`` என்ற ஏகாரம், தேற்றப் பொருட்டாய், `சிறிதும்` எனப் பொருள்தந்தது, முட்டாது - தவறாது. `சரியை கிரியை யோகங்களைச் செய்யேன்` என்றது, அடிகள் அமைச்சராய் இருந்தமையைக் குறிக்கும். ``இறைஞ்சேன்` என்றதன்பின், `அதனால்` என்பது வருவிக்க. அவம் - வீண். ``அருவினையேன்`` என்றதன்பின், `ஆயினேன்` என்பது தொகுத்தலாயிற்று. `அவம்படவே பிறந்த வினையேனாகிவிட்டேன்` என்க. இனி, `வீண் என்பது உண்டாதற்கு இடமாகிய வினையேன் ஆகிவிட்டேன்` எனினுமாம். `இவ்வாற்றால் உன் அடியார் நடுவுள் இருக்கும் பேற்றினைப் பெற்றிலேன்` என்றார் என்க. சிவம் - நன்மை. திரு - நல்லூழ். `எனினும், உன் திருவடியிற் சேர்கின்ற பயனையே எனக்கு அருள வேண்டும்` என வேண்டுவார், அதற்குக் காரணமாக, `யானும் அவ்வடியவர்போல உன்னால் ஆட்கொள்ளப் பட்டவனன்றோ` என்பதனை, `அடியேற்கு` என உடம்பொடு புணர்த்தருளினார். பவம் - உண்மை. அது, செயல் நிகழ்தலைக் குறிக்கும். இது, `சம்பவம்` எனவும் வரும். ``அருளு`` என, ஏவற்கண் உகரச்சாரியை வந்தது. கண்டாய், அசைநிலை.

பண் :

பாடல் எண் : 6

பரந்துபல் ஆய்மலர் இட்டுமுட் டாதடி

யேஇறைஞ்சி

இரந்தஎல் லாம்எமக் கேபெற லாம்என்னும்

அன்பருள்ளம்

கரந்துநில் லாக்கள்வ னேநின்றன் வார்கழற்

கன்பெனக்கும்

நிரந்தர மாய்அரு ளாய்நின்னை ஏத்த

முழுவதுமே. 

பொழிப்புரை :

பரவி, பலவகையாயிருக்கிற, ஆராய்ந்து எடுக்கப் பெற்ற மலர்களை உன் திருவடிகளில் இட்டு, குறைபாடின்றி, உன் திருவடிகளையே வணங்கி, வேண்டினவை எல்லாம் எங்களுக்கே பெறுதல் கூடும் என்று நிச்சயித்த அடியார்களுடைய மனத்தை ஒளித்து மற்றோரிடத்தில் நில்லாத கள்வா! பூரணமாக உன்னைத் துதிக்க, அடியேனுக்கும் உன் நெடிய கழலை அணிந்த திருவடிகளுக்குச் செய்ய வேண்டிய அன்பை இடையீடின்றி அருள் செய்வாயாக.

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

பரந்து - வலம் வந்து. ஆயப்படாத மலரினை இடுதலும், நாளும் செய்யாது இடை இடையே விட்டொழிதலும் கூடாமையின், ``ஆய்மலர் இட்டு முட்டாது இறைஞ்சி`` என்று அருளினார். இரந்த எல்லாம் - (தம் பிழையைப் பொறுக்குமாறு) வேண்டித் துதித்த செய்கைகள் யாவும். எமக்கே பெறல் ஆம் - நமக்கே பேறாவனவாம். என்னும் அன்பர் - என்று உணர்கின்ற மெய்யன்பினை உடைய வர்களது. `இறைவனை வழிபடப் பெறுதலே பெரும்பேறு என உணர்கின்றவரே மெய்யன்பர்` என, அவரது இயல்பினை விதந்தோதியவாறு. உள்ளம் - உள்ளத்தின்கண். `விளங்கிநிற்கின்ற பெருமானே` என்னாது, ``கரந்து நில்லாக் கள்வனே`` என்றது `அன்பரல்லாத பிறரது உள்ளத்தில் சிறிதும் விளங்காது நிற்பவன்` என்று கூறும் கருத்தி னாலாம். `யானும் நின்னை முழுவதும் ஏத்த`, `எனக்கும் நின்றன் வார் கழற்கு அன்பை நிரந்தரமாக அருளாய்` என்க. வார்கழல், அடையடுத்த ஆகுபெயர். நிரந்தரம் - இடைவிடாமை.

பண் :

பாடல் எண் : 7

முழுவதுங் கண்டவ னைப்படைத் தான்முடி

சாய்த்துமுன்னாள்

செழுமலர் கொண்டெங்குந் தேடஅப் பாலன்இப்

பால்எம்பிரான்

கழுதொடு காட்டிடை நாடக மாடிக்

கதியிலியாய்

உழுவையின் தோலுடுத் துன்மத்தம் மேல்கொண்

டுழிதருமே.

பொழிப்புரை :

உலகம் முழுமையும் படைத்தவனாகிய பிரமனை படைத்தவனாகிய திருமாலும், தலைவளைத்து முற்காலத்தில் செழுமையாகிய மலர்களை ஏந்திக் கொண்டு எவ்விடத்தும் தேடி நிற்க, அப்பாற் பட்டிருந்தவன்; இவ்விடத்தில் எமக்கு உபகாரியாய் சுடுகாட்டில் பேய்களோடு கூடி நடனம் செய்து கதியில்லாதவனாகி புலித்தோலைத் தரித்து உன்மத்த குணத்தை மேற்கொண்டு திரிந்து நிற்பவன். இஃது என்ன ஆச்சரியம்?

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

முழுவதும் - உலகங்கள் எல்லாவற்றையும். கண்ட வன்-படைத்தவன்; பிரமதேவன். பிரமதேவனைப் படைத்தவன் திருமால். முடிசாய்த்து - தலைவணங்கி. தேடியது. வழிபடற் பொருட்டு. அப்பாலன் - அகப்படாது ஒளித்தவனாகிய எம்பிரான் என்க. திருமால் சிவபிரான் திருவடியைத் தேடிக் காணாமையேயன்றி. வழிபட விரும்பித் தேடியபொழுதும் அவர் காணாதவாறு சிவபிரான் ஒளித்த வரலாறு ஒன்றும் உண்டு என்பது, இதனாற் பெறப்படுகின்றது.

`அதர்வசிரசு` என்னும் உபநிடதத்திலும், இலிங்க புராணத்திலும், `தேவர்கள் தம்முன் காணப்பட்ட உருத்திரரை இன்னார் என்று அறியாது, `நீர் யார் ` என வினாவ, அவர் தமது பெருமைகளைக்கூறி மறைந்தார்; பின்பு தேவர்கள் `அவரைக் கண்டிலர்` என்று ஒரு செய்தி கூறப்பட்டுள்ளது. `கண்டிலர்` என்பது, எதிர்ப்பட்டவர் உருத்திரரே என்று அறிந்த தேவர்கள் தமது அறியாமைக்கு வருந்தி, அவரை வழிபட விரும்பித் தேடியபொழுது கண்டிலர் என்னும் குறிப் புடையதேயாதல் வேண்டும். அவ்வரலாறே இங்குத் தேவர் என்னாது, திருமால் எனப்பட்டது போலும்! கழுது - பேய். நாடகம் - நடனம். கதியிலி - புகலிடம் இல்லாதவன். உழுவை - புலி. உன்மத்தம் - பித்து. உழி தரும் - திரிவான். `தேவருலகத்தில் திருமால் முதலியவர்கட்கு எட்டாதவன், இம் மண்ணுலகத்தில் மிக எளியனாய்க் காணப்படுகின்றான்` என்றபடி. தனக்கோர் ஆதாரம் இன்றித் தானே அனைத்திற்கும் ஆதாரமாய் நிற்றலை, ``கதியிலி` என்றும், உலகத்தாரொடும் ஒத்து நில்லாது வேறுபட்டு நிற்கும் நிலையை, ``உன்மத்தம்`` என்றும் பழிப்பதுபோலக் கூறிப் புகழ்ந்தருளினார். `கழுதொடு காட்டிடை நாடகம் ஆடுதல்` என்பது. உண்மையில் எல்லாவற்றையும் அழித்த நிலையில் உயிர்களோடு நின்று சூக்கும ஐந்தொழில் செய்வதேயாயினும், அந்நிலையை மக்கள் இவ்வுலகத்தில் சுடுகாட்டுள் ஆடுவானாகவே கண்டு வழிபட, அவர்க்கு அருள் புரிதல்பற்றி, ``இப்பால் உழிதரும்` என்று அருளிச்செய்தார்.

பண் :

பாடல் எண் : 8

உழிதரு காலும் கனலும் புனலொடு

மண்ணும்விண்ணும்

இழிதரு காலம்எக் காலம் வருவது

வந்ததற்பின்

உழிதரு காலத்த உன்னடி யேன்செய்த

வல்வினையைக்

கழிதரு காலமு மாய்அவை காத்தெம்மைக்

காப்பவனே. 

பொழிப்புரை :

சஞ்சரிக்கிற வாயுவும் அக்கினியும் நீருடன் பூமியும் ஆகாயமும் நசிக்கின்ற காலமானது எக்காலத்துண்டாவது, அவ்வாறு அக்காலமுண்டான பின்பும், நீடு வாழ்கின்ற திருவடியையுடைய எம் தந்தையே! உன் தொண்டனேன் செய்த வலிய வினைகளை நீக்கி அருளுக. காலதத்துவங்களாகிய அவைகளைக் காத்து எங்களையும் காக்கின்ற இறைவனே!

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

சொற்கிடக்கை முறை வேறாயினும், ``எக்காலம் வருவது`` என்பதனை, `வருவது எக்காலம்` என மாற்றி இறுதியில் வைத்துரைத்தல் கருத்தாதல் அறிக. ``உழிதரு காலத்த`` என்றதனை முதலிற் கொள்க. உழிதரல் - நில்லாது பெயர்தல். இப்பண்பு காற்றிற்கும் காலத்திற்கும் உளதாதல் அறிக. கால் - காற்று. இழிதரல் - விட்டு நீங்குதல். `காலம் ` என்னும் முதனிலை அன்விகுதியோடு புணருமிடத்து இடையே அத்துச் சாரியை பெற்று, `காலத்தன்` என நின்று விளியேற்றது. `நில்லாது பெயர்கின்ற காலதத்துவமாய் நிற்பவனே` என்பது பொருள். ``வல்வினையைக் கழிதரு காலமு மாய்`` என்றது, `காலதத்துவமாய் நிற்பதனால், உன் அடியேனாகிய யான், பல பல பிறப்புக்களில் செய்த வல்வினையினின்று நீங்குகின்ற காலமுமாய் நின்று` என்றபடி. `அடியேன் கழிதரு` என இயையும். அவை - வல்வினைகளை. காத்து - வந்து பற்றாதவாறு தடுத்து. ``எம்மை`` என்றது, தம்மோடொத்த பிறரையும் உளப்படுத்து. `ஐம்பெரும் பூதங்கள் முதலிய தத்துவங்கள் என்னின் வேறாக என்னால் அறியப்பட்டு நீங்குங்காலமே என் வல்வினை கழியுங் காலம்; அதுபோது என்னை நீ உன் திருவடியிற் சேர்த்து உய்யக் கொள்வாய்; அத்தகைய காலம் எனக்கு வாய்ப்பது எப்பொழுது` என்பது இப்பாட்டின் திரண்ட கருத்து. பூதங்களையே கூறினாரா யினும், பிற தத்துவங்களையும் தழுவிக்கொள்ளுதல் கருத்தென்க.

பண் :

பாடல் எண் : 9

பவன்எம் பிரான்பனி மாமதிக் கண்ணிவிண்

ணோர்பெருமான்

சிவன்எம் பிரான்என்னை ஆண்டுகொண் டான்என்

சிறுமைகண்டும்

அவன்எம் பிரான்என்ன நான்அடி யேன்என்ன

இப்பரிசே

புவன்எம் பிரான்தெரி யும்பரி சாவ

தியம்புகவே. 

பொழிப்புரை :

பவன் என்னும் திருப்பெயர் உடையவன்; எமக்கு உபகாரகன்; குளிர்ச்சி பொருந்திய பெருமையமைந்த தலைமாலையை அணிந்தவன்; தேவர் பெருமான்; சிவன் என்னும் பெயர் உடையவன்; எமக்குபகார சீலன்; என் தாழ்வைக் கண்டு வைத்தும் என்னை ஆண்டு கொண்டருளினன். ஆதலால் இவ்வுலகத்தார் அவனே எமக்குத் தலைவன் என்றும் நான் அடியவன் என்றும் இவ்வாறே தெரியும் தன்மையைச் சொல்லுக.

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

`பவனாகிய எம்பிரான், சிவனாகிய எம்பிரான்` என்க. இப்பரிசே எம்பிரான் தெரியும் பரிசாவது - இம் முறைமையிலே எம் இறைவன் என்னைக் கடைக்கணித்தற்குக் காரணத்தை. புவன் இயம்புக - இவ்வுலகம் அறிந்து கூறுவதாக. `அவனது பேரருளல்லது பிறிது காரணம் இல்லை` என்றவாறு. `புவனம்` என்பது கடைக் குறைந்துநின்றது.

பண் :

பாடல் எண் : 10

புகவே தகேன்உனக் கன்பருள் யான்என்பொல்

லாமணியே

தகவே எனைஉனக் காட்கொண்ட தன்மைஎப்

புன்மையரை

மிகவே உயர்த்திவிண் ணோரைப் பணித்திஅண்

ணாஅமுதே

நகவே தகும்எம் பிரான்என்னை நீசெய்த

நாடகமே. 

பொழிப்புரை :

என் தொளைக்காத மாணிக்கமே! நான் உன் அடியார்களுக்கு இடையே வாழவும், தகுதி உடையவன் அல்லன். அங்ஙனமாக அடியேனை உனக்கு ஆளாக்கிக் கொண்ட தன்மை யானது தகுதியோ? எவ்வகைப் புன்மையோரையும் மிகவும் உயர்வித்துத் தேவர்களைப் பணியச் செய்கிறாய். கிடைக்கலாகாத அமிர்தமே! எம்பிரானே! என்னை நீ செய்த கூத்து நகைப்பதற்கு உரியதே ஆகும்.

குறிப்புரை :

மெய்யுணர்தல்

கட்டளைக் கலித்துறை

பொருள்கோள்:- `என் பொல்லா மணியே, அண்ணா அமுதே, எம்பிரான், யான் உனக்கு அன்பருள் புகவே தகேன்; அங்ஙனமாக என்னை உனக்கு ஆளாகக் கொண்ட தன்மை தகவே? சிலபோது, நீ, எப்புன்மையரை மிகவே உயர்த்தி, விண்ணோரைப் பணித்தி; ஆதலின், என்னை நீ செய்த நாடகம் நகவே தகும்`. ஏகாரங்களுள் ``தகவே`` என்பது வினாப்பொருளிலும், ``நகவே`` என்பது பிரிநிலைப் பொருளிலும் வந்தன. ``புகவே, மிகவே`` என்பன, தேற்றப் பொருள. பொல்லா - பொள்ளா; துளை யிடாத. ``தோளா முத்தச் சுடரே`` என முன்னருங் கூறினார். (தி.8 போற்றித்- 197). எப் புன்மையர் - எத்துணைக் கீழானோரையும்; உம்மை, தொகுத்தல். பணித்தி - தாழ்விப்பாய். செய்த - இவ்வாறு ஆக்கிய. ``நாடகம்`` என்றது, இங்கு வினோதக் கூத்தைக் குறித்தது.

பண் :

பாடல் எண் : 11

நாடகத்தால் உன்னடியார் போல்நடித்து

நான்நடுவே

வீடகத்தே புகுந்திடுவான் மிகப்பெரிதும்

விரைகின்றேன்

ஆடகச்சீர் மணிக்குன்றே இடையறா

அன்புனக்கென்

ஊடகத்தே நின்றுருகத் தந்தருள்எம்

உடையானே. 

பொழிப்புரை :

நான் உன்னிடத்து அன்பு இல்லாதவனாய் இருந்தும் உன் அன்பர் போல் நடித்து முத்தி உலகத்தில் புகும் பொருட்டு விழைகின்றேன். ஆதலால் இனியாயினும் உன்னிடத்து அன்பு செய்யும்படி எனக்கு அருள் செய்யவேண்டும்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

இவ்விரண்டாம் பத்து, சிலவற்றை இறைவனிடமும், சிலவற்றை நெஞ்சினிடமும் கூறுவதாக அமைந்திருத்தலின், இதற்கு, `அறிவுறுத்தல்` எனக் குறிப்புரைத்தனர்போலும் முன்னோர்! `தரவு கொச்சகம்` என்பன தொல்காப்பியத்தும் காணப்படும். நடுவே - அவர்களுக்கு இடையில். ``வீடகத்து`` என்றது, `உனது இல்லத்தினுள்` என்ற நயத்தினையும் தோற்றுவித்தது. தக்கார் பலர் குழுமிப்புகும் ஓரிடத்து அவர்போல நடிப்பவனும் அவர்கட் கிடையே அங்குப்புக மிக விரைந்து செல்லுதல் உலகியல்பு. அவ் வியல்புபற்றிக் கூறியவதனால், அடிகளுக்கு வீடடைதற்கண் உள்ள விரைவு எத்துணையது என்பது புலனாகும். எய்த வந்திலாதார் எரியிற் பாய்ந்தமை(தி.8 கீர்த்தி - 132) முதலியவற்றைச் செய்ததுபோலத் தாம் செய்யாமை பற்றித் தமது செயலை நாடகம் என்று அருளினார். ஆடகச் சீர் மணி - பொன்னின்கண் பொருந்திய மணி. சீர்த்தல் - பொருந்துதல். உனக்கு - உன் பொருட்டு. ``ஊடகத்தே`` என்பதனை, `அகத்தூடே` என மாற்றிக்கொள்க. அகம் - மனம். நின்று - நிற்க. `அதனால் அஃது உருக` என்க. ``உருக`` என்ற செயவெனெச்சம், தொழிற்பெயர்ப் பொருளைத் தந்து நின்றது. `எம்மை உடையானே` என, இரண்டாவது விரிக்க. `உடையான்` தலைவன் எனக்கொண்டு, நான்காவது விரித்தலுமாம்.

பண் :

பாடல் எண் : 12

யானேதும் பிறப்பஞ்சேன் இறப்பதனுக்

கென்கடவேன்

வானேயும் பெறில்வேண்டேன் மண்ணாள்வான்

மதித்துமிரேன்

தேனேயும் மலர்க்கொன்றைச் சிவனேஎம்

பெருமான்எம்

மானேஉன் அருள்பெறுநாள் என்றென்றே

வருந்துவனே.

பொழிப்புரை :

நான் பிறவித் துன்பத்துக்கு அஞ்ச மாட்டேன். இறப்புத் துன்பத்துக்கு அஞ்சுகின்றிலேன். மண்ணுலகத்தையும், விண்ணுலகத்தையும் ஆளவிரும்பேன். உன் திருவருளுக்கு உரியே னாகுங் காலம், எக்காலமோ என்று வருந்துவேன். ஆதலால் என் பிறவியை ஒழித்தருள வேண்டும்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

என் கடவேன் - என்ன கடப்பாடு உடையேன்; ஒன்றுமில்லை. எனவே, `இறப்பைப் பற்றியும் கவலையுறுகின்றிலேன்` என்றவாறு. ``வானேயும்`` என்றதில் ஏகாரமும், உம்மையுமாகிய இரண்டு இடைச் சொற்கள் ஒருங்குவந்தன. ஏகாரம் தேற்றமும், உம்மை உயர்வு சிறப்புமாய் நின்றன. தேன் ஏயும் - தேன் பொருந்திய. `மலர்க் கொன்றை` என்றதனை. `கொன்றை மலர்` என மாற்றி யுரைக்க. `பெருமான், மான்` என்றவற்றுள் ஒன்றற்கு, `தலைவன்` எனவும், மற்றொன்றற்கு, `பெரியோன்` எனவும் பொருள் உரைக்க. `பிறப்பு` இறப்புக்களாகிய துன்பங்களை நீக்கிக் கொள்வது எவ்வாறு என்றோ, சுவர்க்கபோகமும், இவ்வுலகத்தை ஆளும் செல்வமும் ஆகிய இன்பத்தைப் பெறுவது எவ்வாறு என்றோ யான் கவலையுறு கின்றேனல்லேன்; உன் அருளைப் பெறுவது எந்நாள் என்ற அவ் வொன்றை நினைந்தே நான் கவலையுறுகின்றேன்` என்றவாறு. `அருள்` என்றது, இவ்வுடம்பின் நீக்கித் தன்னோடு உடனாகச் செய்தலை.

பண் :

பாடல் எண் : 13

வருந்துவன்நின் மலர்ப்பாத மவைகாண்பான்

நாயடியேன்

இருந்துநல மலர்புனையேன் ஏத்தேன்நாத்

தழும்பேறப்

பொருந்தியபொற் சிலைகுனித்தாய் அருளமுதம்

புரியாயேல்

வருந்துவனத் தமியேன்மற் றென்னேநான்

ஆமாறே. 

பொழிப்புரை :

நான் உன் திருடியைக் காணும் பொருட்டு மலர் சூட்டேன்; நாத்தழும்பு உண்டாகத் துதியேன்; இவை காரணமாக நீ உன் அருளாகிய அமிர்தத்தைத் தந்தருளாயானால், நான் வருந்துதலே யன்றி உனக்காளாகும் விதம் யாது?

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

`வருந்துவன் நின் மலர்ப்பாதமவை காண்பான்` என மேற்போந்ததனையே மறித்துங் கூறினார், `அங்ஙனம் வருந்துலன்றி, அதற்கு ஆவனவற்றுள் ஒன்றும் செய்திலேன்` எனத் தமது ஏழைமையை விண்ணப்பித்தற்பொருட்டு. ``புனையேன்`` என்றதற்கு, `சாத்தி வழிபடேன்` என்றாயினும், `மாலை முதலியனவாகத் தொடேன்` என்றாயினும் உரைக்க. இவ்விரண்டும் இருந்து செய்யற் பாலனவாதல் அறிக. அதனைக் கிளந்தோதியது, `எனது உலகியல் நாட்டம் என்னை இவற்றின்கண் விடுகின்றிலது` என்பதைத் தெரிவித்தற் பொருட்டு. `நத் தமியேன்` எனப் பிரித்து, `மிகவும் தமியேனாகிய யான்` எனப் பொருள் உரைக்க. `ந` என்னும் இடைச் சொல் சிறப்புணர்த்தியும் வருமாகலின், அது, பின் வரும் தனிமையின் மிகுதியை உணர்த்திற்று. `அதுவன்றி நான் ஆமாறு மற்று என்` என்க. ஆமாறு - அடையும் நிலை.

பண் :

பாடல் எண் : 14

ஆமாறுன் திருவடிக்கே அகங்குழையேன்

அன்புருகேன்

பூமாலை புனைந்தேத்தேன் புகழ்ந்துரையேன்

புத்தேளிர்

கோமான்நின் திருக்கோயில் தூகேன்மெழுகேன்

கூத்தாடேன்

சாமாறே விரைகின்றேன் சதுராலே

சார்வானே.

பொழிப்புரை :

அறிஞர் அறிவுக்குப் புலப்படுவோனே! உன் திருவடிக்கு ஆளாகும் பொருட்டு மனம் உருகுதலும் அன்பு செலுத்து தலும், பூமாலை புனைந்தேத்துதலும், புகழ்ந்துரைத்தலும், திருக் கோயில் பெருக்குதலும், மெழுக்கிடுதலும் கூத்தாடுதலும் முதலியவற் றில் யாதும் செய்யேன். ஆயினும் இந்த உலக வாழ்வை நீக்கி உன் திரு வடியைப் பெற விரும்புகிறேன். உன் பெருங்கருணையால் என் எண்ணத்தை நிறைவேற்ற வேண்டும்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

`உன் திருவடிக்கு ஆமாறு` என மாற்றுக. ஏகாரம், அசை நிலை. `அன்பினால் அகம் குழையேன்; உருகேன்` என்க. குழைதல் - இளகல். உருகல் - ஓட்டெடுத்தல். `தூகேன்` என்பதற்கு, `தூ` என்பது முதனிலை. `விளக்குதல்` என்பது இதன் பொருள். இதனை, `திருவலகிடுதல்` என்றல் மரபு. ``விளக்கினார் பெற்ற இன்பம் மெழுக்கினாற் பதிற்றியாகும்`` (தி.4.ப.77.பா.3) என்று அருளிச் செய்தமை காண்க. `சதுராலே சாமாறே விரைகின்றேன்` எனக் கூட்டி, `உலகியல் துழனிகளால் இறப்பதற்கே விரைந்து செல்லுகின்றேன்` என உரைக்க. `விரைகின்றேன்` எனத் தம் குறிப்பின்றி நிகழ்வதனைத் தம் குறிப்பொடு நிகழ்வது போல அருளினார். சார்வானே - எல்லாப் பொருட்கும் சார்பாய் நிற்பவனே. இப்பாட்டில் மூன்றாம் அடி ஐஞ்சீரடியாய் மயங்கிற்று.

பண் :

பாடல் எண் : 15

வானாகி மண்ணாகி வளியாகி

ஒளியாகி

ஊனாகி உயிராகி உண்மையுமாய்

இன்மையுமாய்க்

கோனாகி யான்எனதென் றவரவரைக்

கூத்தாட்டு

வானாகி நின்றாயை என்சொல்லி

வாழ்த்துவனே. 

பொழிப்புரை :

ஆகாயம், மண், காற்று, ஒளி, ஊன், உயிர் முதலாகிய எல்லாப் பொருள்களாகியும், அவற்றின் உண்மை இன்மை களாகியும் அவற்றை இயங்குவிப்போன் ஆகியும் யான், எனது என்று அவரவர்களையும் கூத்தாட்டுவானாகியும் இருக்கின்ற உன்னை என்ன சொல்லிப் புகழ்வேன்?

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

வளி - காற்று. ஒளி, ஞாயிறு முதலியவை. ஊன் - உடம்பு; ஆகுபெயர். `பூதங்களும், அவற்றின் காரியங்களும் ஆகி இருப்பவன்` என்றபடி. இறைவன் இப்பொருள்கள் எல்லாமாய் நிற்பது, உடலுயிர்போல வேறறக் கலந்து நிற்கும் கலப்பினாலாம். ``உண்மை, இன்மை`` என்றவை, அவற்றையுடைய பொருளைக் குறித்தன. இறைவன், அநுபவமாக உணர்வார்க்கு உள்பொருளா யும் அவ்வாறன்றி ஆய்ந்துணர்வார்க்கு இல்பொருளாயும் நிற்பான் என்க.

கோன் - எப்பொருட்கும் தலைவன். அவர் அவரை - ஒவ்வொருவரையும். ``யான் எனது என்று `` என்னும் எச்சம், ``ஆட்டு வான்`` என்னும் பிறவினையுள் தன்வினையொடு முடியும். எனவே, ``ஆட்டுவான்`` என்பது, `ஆடுமாறு செய்வான்` என இரு சொல் தன்மை எய்தி நின்றதாம். உலகியலை, `கூத்து` என்றது. நிலையற்றதாதல் கருதி, கூத்து, ஒரு கால எல்லையளவில் நிகழ்ந்து, பின் நீங்குவதாதல் அறிக. `ஒத்த சிறப்பினவாய் அளவின்றிக் கிடக்கும் உனது பெருமைகளுள் எவற்றைச் சொல்வேன்! எவற்றைச் சொல்லாது விடுவேன்!` என்பது இத்திருப்பாட்டின் தெளிபொருள்.

பண் :

பாடல் எண் : 16

வாழ்த்துவதும் வானவர்கள் தாம்வாழ்வான்

மனம்நின்பால்

தாழ்த்துவதும் தாம்உயர்ந்து தம்மைஎல்லாந்

தொழவேண்டிச்

சூழ்த்துமது கரமுரலுந் தாரோயை

நாயடியேன்

பாழ்த்தபிறப் பறுத்திடுவான் யானும்உன்னைப்

பரவுவனே. 

பொழிப்புரை :

தேவர் உன்னைத் துதிப்பது, தாம் உயர்வடைந்து தம்மை எல்லாரும் தொழ விரும்பியேயாம். வண்டுகள் மொய்த்து ஒலிக்கின்ற கொன்றை மாலையை அணிந்தவனே! நான் அப்படி யின்றி என் பிறவித் தளையை அறுத்துக் கொள்ள விரும்பியே உன்னைத் துதிக்கின்றேன்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

எல்லாம் - எல்லாரும். `சூழ்ந்து` என்பது வலித் தலாயிற்று. மதுகரம் - வண்டு. தாரோயை - மாலையை அணிந்த உன்னை. நாயடியேன் - நாய்போலும் அடியேன். `நாயடியேனாகிய யானும்` என, ``யானும்`` என்றதனை இதன் பின் கூட்டுக. பாழ்த்த - இன்பம் அற்ற. பரவுவன் - துதிப்பேன். `தேவர்களும் உன்னை வணங்குகின்றார்கள்; யானும் உன்னை வணங்குகின்றேன், தேவர்கள் போகத்தை வேண்டுகின்றனர்; எனக்கு அது வேண்டுவதில்லை; உனது திருவடி நிழலே வேண்டும்` என்பது கருத்து. இதனானே, `இதனை அருளுதல் உனக்கு இயல்பேயாய் இருத்தலின், எனக்கு விரைந்து அருள்புரிக` என்ற குறிப்பும் பெறப்பட்டது. இறைவன் போகத்தை வழங்குதல், உயிர்களின் இழிநிலை குறித்தன்றித் தன் விருப்பத்தினாலன்றாதலும், வீடுபேற்றைத் தருதலே அவனது கருத்தாதலும் அறிந்து கொள்க. உம்மைகள், எச்சப்பொருள.

பண் :

பாடல் எண் : 17

பரவுவார் இமையோர்கள் பாடுவன

நால்வேதம்

குரவுவார் குழல்மடவாள் கூறுடையாள்

ஒருபாகம்

விரவுவார் மெய்யன்பின் அடியார்கள்

மேன்மேல்உன்

அரவுவார் கழலிணைகள் காண்பாரோ

அரியானே.

பொழிப்புரை :

கடவுளே! உன் அருமை நோக்கித் தேவர் உன்னைப் பரவுகின்றனர். வேதங்கள் ஓதி மகிழ்கின்றன. உமாதேவி ஒரு பாகத்தை நீங்காது இருக்கின்றனள். மெய்யடியார்கள் கூடிக் காண்கின்றனர். நான் ஒன்றும் செய்திலேன். ஆயினும் என்னை உன் பெருங் கருணையால் ஆட்கொள்ள வேண்டும்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

குரவு - குராமலரையணிந்த. அரவு - பாம்பை யணிந்த. ``வார்கழல்`` என்றது அடையடுத்த ஆகுபெயராய், `திருவடி` என்னும் பொருட்டாய் நின்றது. `கழலிணைகள் என்றதனை `இணையாகிய கழல்கள்` எனக்கொள்க. `உன் திருமுன்பில் தேவர்கள் உன்னைத் துதித்து நிற்பார்கள்; வேதங்கள் முழங்கும்; உமையம்மை உனது திருமேனியில் ஒரு கூறாய் விளங்குவாள்; ஆயினும், அடியார்களே மெய்யன்பினால் உன்னை அடைவார்கள்; ஆதலின், அவர்களே உனது திருவடிகளை மேன்மேலும் கண்டு இன்புறுவார்கள்போலும்` என்றவாறு. ஓகாரம் சிறப்புப் பொருட்டு. அம்மையும் இறைவனை வழிபடுதல் முதலியவற்றால் இறைவன் திருவடியைக் காண முயல்பவள்போலக் காணப்படுவதால், `தேவர், வேதங்கள்` என்னும் இவரோடு உடன் கூறினார். `அவள் இறைவனின் வேறாதலின்மை யின், கண்டு இன்புறுவாருள் ஒருத்தியாகாள்` என்றபடி. எனவே, `ஒரோவொருகாரணத்தால் இமையோர் முதலியவர் திருவடியைக் காணாராக, அடியார்களே அவற்றைக் கண்டு இன்புறுவார்` என்ற தாயிற்று. இமையவர்கட்கு மெய்யன்பு இன்மையானும், வேதம் மாயாகாரியமேயாகலானும் திருவடியைக் காணலாகாமை யறிக. அரியானே - யாவர்க்கும் காண்டற்கு அரியவனே.

பண் :

பாடல் எண் : 18

அரியானே யாவர்க்கும் அம்பரவா

அம்பலத்தெம்

பெரியானே சிறியேனை ஆட்கொண்ட

பெய்கழற்கீழ்

விரையார்ந்த மலர்தூவேன் வியந்தலறேன்

நயந்துருகேன்

தரியேன்நான் ஆமாறென் சாவேன்நான்

சாவேனே. 

பொழிப்புரை :

கடவுளே! சிறியேனை ஆட்கொண்டருளின உன் திருவடியைப் பாடுதல், மலர் தூவி மகிழ்தல், வியந்து அலறல், நயந்து உருகுதல் முதலியவற்றைச் செய்து உய்யும் வகை அறியாமல் உயிர் வாழ்கின்றேன். எனவே நான் இறப்பதே தகுதியாகும்.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

`யாவர்க்கும் அரியானே` என மாற்றுக. அம்பரம் - ஆகாயம். சிதம்பரம் - சிதாகாசம்; ஞானவெளி. அதனுள் விளங்குதல் பற்றி, `அம்பரவா` என்றார். அம்பலம் - மன்று; சபை, பெய்கழல் - கட்டப்பட்ட கழலையுடைய திருவடி, ``கீழ்`` என்றது ஏழனுருபு. அலறுதல் - கூப்பிடுதல், நயந்து - விரும்பி; அன்புகொண்டு. தரியேன்- அத்திருவடிகளை உள்ளத்துக்கொள்ளேன்; நினையேன். `ஆதலின், நான் ஆமாறு என்! நான் சாவேன்! சாவேன்!!` என்க. ``சாவேன்`` என்றது, `பயனின்றி இறப்பேன்` என்றபடி. அடுக்கு, துணிவுபற்றி வந்தது.

பண் :

பாடல் எண் : 19

வேனில்வேள் மலர்க்கணைக்கும்வெண்ணகைச்செவ்

வாய்க்கரிய

பானலார் கண்ணியர்க்கும் பதைத்துருகும்

பாழ்நெஞ்சே

ஊனெலாம் நின்றுருகப் புகுந்தாண்டான்

இன்றுபோய்

வானுளான் காணாய்நீ மாளாவாழ்

கின்றாயே. 

பொழிப்புரை :

நெஞ்சமே! மலர்க்கணைக்கும் மாதர்க்கும் பதைத்து உருகி நின்ற நீ, இறைவனது பிரிவுக்கு ஆற்றாது உருகியிறந்து படுவாய் அல்லை; ஆதலால் நீ பயன் அடையாது ஒழிகின்றனை.

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

வேனில்வேள் - மன்மதன், அவன் வேனிற் காலத்தை உரிமையாக உடைமைபற்றி, `வேனில்வேள்` எனப்பட்டான். ``வெண்ணகைச் செவ்வாய்க்கரிய பானலார் கண்ணியர்`` என்றாரா யினும், `அவரது நகை முதலியவற்றுக்கு` என்று உரைத்தலே கருத் தென்க. குவ்வுருபுகளை ஆனுருபாகத் திரிக்க. ``இன்றுபோய், வான் உளான்`` என்றதனால், `புகுந்து ஆண்டது அன்று` என்பது பெறப் பட்டது. வான் - சிவலோகம், நீகாணாய் - அவன் பிரிந்து நிற்றற்கு ஏதுவாகிய உன் இழிநிலையை நீ நினைக்கின்றிலை; `அதனால் இறவாது உயிர் வாழ்கின்றாய்; உனது வன்மை இருந்தவாறு என்` என்க. இதன்கண் நெஞ்சினை உயிருடையது போல அருளினார்.

பண் :

பாடல் எண் : 20

வாழ்கின்றாய் வாழாத நெஞ்சமே

வல்வினைப்பட்

டாழ்கின்றாய் ஆழாமற் காப்பானை

ஏத்தாதே

சூழ்கின்றாய் கேடுனக்குச் சொல்கின்றேன்

பல்காலும்

வீழ்கின்றாய் நீஅவலக் கடலாய

வெள்ளத்தே. 

பொழிப்புரை :

நெஞ்சமே! வாழ்வது போல் நினைத்து வாழாது இருக்கின்றாயே! நான் வற்புறுத்திச் சொல்லியும் இறைவனை வழி படுதல் இல்லாமல், உனக்கு நீயே கேடு சூழ்ந்து துன்பக் கடலில் விழுந்து அழுந்துகின்றாய். உன் அறியாமைக்கு நான் என் செய்வேன்?

குறிப்புரை :

அறிவுறுத்தல்

நாலடித் தரவுக் கொச்சகக் கலிப்பா

``வாழாத நெஞ்சமே`` என்றதனை முதலில்வைத்து `இறைவனை அடைந்து வாழமாட்டாத மனமே` என உரைக்க, ``வாழ்கின்றாய்`` என்றது, வாழ்தலையோ செய்கின்றாய்` எனப் பொருள் தருதலை எடுத்தலோசையாற் கூறிக்காண்க. அங்ஙனம் பொருள் படவே; `இல்லை` என்பது அதன்பின் வருவிக்கப்படுவ தாம். ``உனக்கு`` என்றது முன்னரும் சென்று, `ஏத்தாதே உனக்குக் கேடு சூழ்கின்றாய்` என இயையும். `உனக்குப் பல்காலும் சொல்கின்றேன்` என மாற்றியுரைக்க, ``சொல்கின்றேன்` எனத் தொடங்கியதனையே, ஈற்றடியிற் சொல்லி முடித்தார். எனவே, ``உய்யப் பார்` என அறி வுறுத்தியவாறாயிற்று. அவலக் கடலாய வெள்ளம் - `துன்பக் கடல்` எனப் பெயர்பெற்ற வெள்ளம்.

பண் :

பாடல் எண் : 21

வெள்ளந்தாழ் விரிசடையாய் விடையாய் விண்ணோர்

பெருமானே எனக்கேட்டு வேட்ட நெஞ்சாய்ப்

பள்ளந்தாழ் உறுபுனலிற் கீழ்மே லாகப்

பதைத்துருகும் அவர்நிற்க என்னை யாண்டாய்க்

குள்ளந்தாள் நின்றுச்சி யளவும் நெஞ்சாய்

உருகாதால் உடம்பெல்லாங் கண்ணாய் அண்ணா

வெள்ளந்தான் பாயாதால் நெஞ்சம் கல்லாம்

கண்ணிணையு மரமாம்தீ வினையி னேற்கே.

பொழிப்புரை :

கங்கை நீர்ப் பெருக்குத் தங்கிய, விரிந்த சடையினை யுடையாய்! எருதினை ஊர்தியாக உடையாய்! தேவர் தலைவனே! என்று அன்பர் சொல்லக் கேட்டவுடன், ஆர்வம் மிகுந்த மனத்தினராய், பள்ளத்தில் விழுகின்ற மிகுந்த நீர் போல, மேல் கீழாக விழுந்து, வணங்கி நெஞ்சம் துடிக்கும் அடியார் பலர் நிற்க, என்னைப் பெருங்கருணையால் ஆண்டு கொண்ட உன் பொருட்டு என் உள்ளங்கால் முதல் உச்சி வரையுள்ள உடம்பின் பகுதிமுற்றும், மனத்தின் இயல்புடையதாய் உருகாது, உடம்பு எல்லாம், கண்ணின் இயல்புடையதாய் நீர்ப்பெருக்குப் பாயவில்லை; ஆகையால் கொடிய வினையை உடையேனுக்கு நெஞ்சானது கல்லினால் அமைந்ததே யாம். இருகண்களும் மரத்தினால் ஆனவையாம்.

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இம் மூன்றாம் பத்துள் முதல் திருப்பாட்டில் பேரன்பின் நிலையையும், எட்டாம் திருப்பாட்டில் இறைவன் தமக்கு வியாபக உணர்வு அளித்தமையையும், ஒன்பதாம் திருப்பாட்டில் இறைவனது பெருநிலையையும் குறித்திருத்தல் பற்றி இதற்கு, `சுட்டறுத்தல்` எனக் குறிப்புரைத்தனர்போலும் முன்னோர். சுட்டு - சுட்டுணர்வு. அஃது, ஒருகாலத்துப் பலவற்றை உணராது ஒன்றனை மட்டுமே உணர்தல். இஃது, `ஏகதேச உணர்வு` எனவும் படும். ஒருகாலத்தில் பலவற்றையும் ஒருங்குணர்தல், `வியாபக உணர்வாகும்`. உணர்வை, `ஞானம்` என்ப. இவையே, `சிற்றறிவு, முற்றறிவு` எனப்படுவனவாம். என - என்றுதுதிப்பவர் துதிக்க. வேட்ட - (உன்னைக் காண) அவாவிய. நெஞ்சு - நெஞ்சினர்; ஆகுபெயர். பள்ளம்தாழ் - பள்ளத்தின்கண் வீழ்கின்ற. உறுபுனலின் - மிகுந்த நீர்போல. `உறு புனலின் பதைத்து` என இயையும். ``கீழ்`` என்றது, கீழ் நிற்பனவாகிய கால்களை. பதைத்து - விரைந்து; ஓடி. ஓடுதல், இறைவன் வெளிப்படும் இடத்தை நாடியாம். அவர் - அத்தகைய பேரன்பர். ``நிற்க`` என்றது, உன்னைக் காணாது நிற்க எனவும், ``ஆண்டாய்`` என்றது, `எதிர் வந்து ஆண்டாய்` எனவும் பொருள்தந்தன, ஆண்டாய்க்கு - ஆண்ட உன்பொருட்டு. உடம்பு `முழுதும் நெஞ்சேயாய் உருக வேண்டியிருக்க, உள்ள நெஞ்சும் உருகவில்லை; உடம்பு முழுதும் கண்களேயாய் நீர்சொரிய வேண்டுவதாக, உள்ள கண்களும் சிறிதும் நீரைச் சிந்தவில்லை; இங்ஙனமாகவே, என் நெஞ்சு கல்லே; என் கண்கள் மரத்தின்கண் உள்ள கண்களே` என்ற படி. ``மரம்`` என்றது அதன் கண்களை. மரத்தின்கண் உள்ள துளைகட்கு, `கண்` என்னும் பெயருண்மை பற்றி, இகழப்படும் கண்களை, அவைகளாகக் கூறும் வழக்கினை, ``மரக்கண்ணோ மண்ணாள்வார் கண்`` என்னும் முத்தொள்ளாயிரச் செய்யுளால் உணர்க. `அண்ணால்` என்பது ``அண்ணா` என மருவிற்று.

பண் :

பாடல் எண் : 22

வினையிலே கிடந்தேனைப் புகுந்து நின்று

போதுநான் வினைக்கேடன் என்பாய் போல

இனையன்நான் என்றுன்னை அறிவித் தென்னை

ஆட்கொண்டெம் பிரானானாய்க் கிரும்பின் பாவை

அனையநான் பாடேன்நின் றாடேன் அந்தோ

அலறிடேன் உலறிடேன் ஆவி சோரேன்

முனைவனே முறையோநான் ஆன வாறு

முடிவறியேன் முதல்அந்தம் ஆயி னானே. 

பொழிப்புரை :

தோற்றத்துக்கும் முடிவுக்கும் காரணமானவனே! வினைப் பாசத்தில் அகப்பட்டுக் கிடந்த என்பால் வலிய எதிர்ப்பட்டு வந்து நின்று, நீ வா, நான் வினையை ஒழிக்க வல்லேன் என்று கூறுவாய் போல, ``நான் இத்தன்மையன்`` என்று உன்னியல்பை எனக்கு அறி வுறுத்தியருளி, என்னை அடிமை கொண்டு, எமக்குத் தலைவனாய் நின்ற உன் பொருட்டு, இருப்பினாற் செய்த பதுமை போன்ற நான், நின்று கூத்தாட மாட்டேன்; முதல்வனே! நான் இவ்வாறாய முறையின் முடிவு என்ன என்று அறிய மாட்டேன்; இது முறையாகுமோ?

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

புகுந்து- எதிர்வந்து. போது - வா. வினைக் கேடன் - வினைகட்கு அழிவைச் செய்பவன். இனையன் - இன்னான்; உருகுந் தன்மை இல்லாமை பற்றித் தம்மை இருப்புப் பாவையோடு ஒப்பித்தார். உலறுதல் - வற்றுதல்; மெலிதல். சோர்தல் - நீங்குதல், முனைவன் - முன் (முதற்கண்) நிற்பவன். `நான் இங்ஙனம் ஆனவாறு முறையாகுமோ` என்க. முடிவு - (இவ்வாறு இருப்பதன்) விளைவு. ``கிடந்தேனை உன்னை அறிவித்து`` என்றது, ``களித்தானைக் காரணங்காட்டுதல்`` (குறள் 929) என்றதுபோல நின்றது.

பண் :

பாடல் எண் : 23

ஆயநான் மறையவனும் நீயே யாதல்

அறிந்தியான் யாவரினுங் கடைய னாய

நாயினேன் ஆதலையும் நோக்கிக் கண்டு

நாதனே நானுனக்கோர் அன்பன் என்பேன்

ஆயினேன் ஆதலால் ஆண்டு கொண்டாய்

அடியார்தாம் இல்லையே அன்றி மற்றோர்

பேயனேன் இதுதான்நின் பெருமை யன்றே

எம்பெருமான் என்சொல்லிப் பேசு கேனே. 

பொழிப்புரை :

நான்கு வேதப் பொருளாய் இருப்பவன் நீ என்பதையும் எல்லாரினும் இழிந்தவன் நான் என்பதையும் அறிந்து உனக்கு நானும் ஓரடியான் என்றேன். ஆதலால், ஆண்டு கொண்டனை. அத்தனையே அன்றி, உனக்கு அடியார் இல்லாத குறையினால் அன்று, உன் பெருங்குணத்தைக் குறித்து நான் என்ன சொல்லிப் புகழ்வேன்?

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

ஆய - பெருகிய. நான்மறையவனும் - நான்கு வேதங்களையும் அருளினவனும்; என்றது, ஒழுக்க நெறிகள் பலவற்றையும், உலகிற்கு நன்கு உணர்த்தியவன்` என்றவாறு. ``நீயே`` என்ற ஏகாரம், பிரிநிலை. ``கடையன்`` என்றது. ``ஒழுக்க நெறிகளுள் ஒன்றிலும் நில்லாதவன்` என்றதாம். ``நோக்கி`` என்றது முன்னர், ``அறிந்து`` என்றதனோடு இயைய வைத்து எண்ணப்பட்டது. கண்டு- பின், உண்மையை உணர்ந்து. உண்மையாவது, `சிறியோர்க்கு இரங்குதல் பெரியோர்க்கு இயல்பு` என்பது. ``நாதனே, எம் பெருமான்`` என்ற இரண்டையும் முதலில் கூட்டுக. `நானும்` என்னும் இழிவு சிறப்பும்மை தொகுத்தலாயிற்று. அன்பன் - அன்பனாதற்கு உரியவன். என்பேனாயினேன் - என்று எண்ணும் இயல்புடை யேனாயினேன். ஆதலால் - ஒழுக்க நெறிகளால் சான்றோனாகா விடினும், இவ்வாறு உன் பெருமையைச் சிறிதேனும் உணரப் பெற்றமையால். இதனால், இறைவன் குருவாகி வந்து ஆட் கொள்வதற்கு முன்பே அடிகள் இறைவன் திருவருளில் நாட்டமுற்று நின்றமை பெறப்படும். ``அடியார் தாம் இல்லையே`` என்றது, `உனக்கு அடியவர் இல்லையாயின் குறையோ` என்னும் பொருளது. ஏகாரம், வினா. ``அன்றி`` என்றதனை, இதற்கு முன்னே கூட்டுக. பெருமை - பெரியோரது தன்மை; அது, சிறியோரை இகழாது, குற்றங்கள் நீக்கிக் குணங்கொண்டு கோதாட்டல். `ஓர் பேயனேன் மற்று என் சொல்லிப் பேசுகேன்` என இயையும். பேசுதல், இங்கு, `விளக்குதல்` என்னும் பொருட்டு. விளக்குதல், தம்மை ஆட்கொண்ட காரணத்தை என்க.

பண் :

பாடல் எண் : 24

பேசிற்றாம் ஈசனே எந்தாய் எந்தை

பெருமானே என்றென்றே பேசிப் பேசிப்

பூசிற்றாம் திருநீறே நிறையப் பூசிப்

போற்றியெம் பெருமானே என்று பின்றா

நேசத்தாற் பிறப்பிறப்பைக் கடந்தார் தம்மை

ஆண்டானே அவாவெள்ளக் கள்வ னேனை

மாசற்ற மணிக்குன்றே எந்தாய் அந்தோ

என்னைநீ ஆட்கொண்ட வண்ணந் தானே. 

பொழிப்புரை :

இறைவனே, பேசும் பொழுதும் உன் திருப் பெயரைப் பேசியும் பூசும்பொழுதும் திருநீற்றையே நிறையப் பூசும் நல் அன்பரை ஆண்டருளும் இயல்பினை உடைய நீ, அன்பில்லாத என்னை ஆண்டருளினது வியக்கத் தக்கதாயிருக்கின்றது.

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

`தாம் பேசின்`. `தாம் பூசின்` என மாற்றுக. `பேசின், பூசின்` என்றவை, பேசுதல், பூசுதல் இவற்றின் அருமையைக் குறியாது, `பேசும் பொழுதெல்லாம், பூசும்பொழுதெல்லாம்` எனப் பொருள் தந்தன. பின்றா நேசம் - சலியாத அன்பு. கடந்தார் - கடந்தவராவார்; இது, துணிவு பற்றி எதிர்காலம் இறந்தகாலமாக வந்ததாம். துணிவு, தகுதி பற்றி வந்தது. `பின்றா நேசத்தாரை ஆண்டானே, நீ, அவா வெள்ளக் கள்வனேனை ஆட்கொண்ட வண்ணந்தான் என்னை` என வியந்தவாறு காண்க.

பண் :

பாடல் எண் : 25

வண்ணந்தான் சேயதன்று வெளிதே யன்று

அநேகன்ஏகன் அணுஅணுவில் இறந்தாய் என்றங்கு

எண்ணந்தான் தடுமாறி இமையோர் கூட்டம்

எய்துமா றறியாத எந்தாய் உன்றன்

வண்ணந்தா னதுகாட்டி வடிவு காட்டி

மலர்க்கழல்க ளவைகாட்டி வழியற் றேனைத்

திண்ணந்தான் பிறவாமற் காத்தாட் கொண்டாய்

எம்பெருமான் என்சொல்லிச் சிந்திக் கேனே. 

பொழிப்புரை :

தேவர்கள் உன் திறம் முதலானவற்றையும் உள் உருவம் ஒன்றா? பலவா? என்பதனையும் அறியாமல் தடுமாறி நிற்க, என்னைத் தடுத்து உன் வண்ணம்காட்டி, திருவடி காட்டி, வடிவு காட்டி என்னை ஆட்கொண்டனையே! உன்னைக் குறித்து என்னவென்று புகழ்வேன்?

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

``வண்ணம்``என்றதற்கு முன், `உன்` என்பதும் ``அனேகன்`` என்றதற்குமுன், `நீ` என்பதும் வருவித்து, அனேகன் முதலிய நான்கின்பின்னும் `அல்லை` என்பதைத் தனித்தனி விரித்தும் உரைக்க, ``சேயது, வெளிது`` என்றவை பண்பின்மேல் நின்றன. அணு-சிறியாய்; ஆகுபெயர். அணுவில் இறந்தாய் - பெரியாய், அங்கு-அறியப்புகும் அக்காலத்து. எண்ணம் - கொள்கை. தடு மாற்றம், அநுபவமாகாமையால் வந்தது. காட்டி - அநுபவமாகக் காணும்படி காட்டி. இப்பகுதியை, ``அதுபழச் சுவையென`` என்ற திருப்பாட்டின் (தி.8 திருப்பள்ளி.7) பகுதியோடு ஒருங்குவைத்துக் காண்க. வழி - உய்யும் வழி. `திண்ணமாக` என ஆக்கம் வருவிக்க. திண்ணமாவது, பிறவாமையே. ``தான்`` என வந்தன பலவும் அசை நிலைகள். சிந்திக்கேன் - நினைப்பேன். ``என்`` என்றதனை, ``சிந்திக்கேன்`` என்றதற்குங் கூட்டுக, `எச்சொல்லால் சொல்லி, எந் நினைவால் நினைப்பேன்! சொல்லுக்கும், நினைவுக்கும் அடங்காத தாய் உள்ளது உனது திருவருட் பெருமை` என்றவாறு.

பண் :

பாடல் எண் : 26

சிந்தனைநின் றனக்காக்கி நாயி னேன்றன்

கண்ணிணைநின் திருப்பாதப் போதுக் காக்கி

வந்தனையும் அம்மலர்க்கே யாக்கி வாக்குன்

மணிவார்த்தைக் காக்கிஐம் புலன்கள் ஆர

வந்தனைஆட் கொண்டுள்ளே புகுந்த விச்சை

மாலமுதப் பெருங்கடலே மலையே உன்னைத்

தந்தனை செந் தாமரைக்கா டனைய மேனித்

தனிச்சுடரே இரண்டுமிலித் தனிய னேற்கே.

பொழிப்புரை :

கடவுளே! இருமை வகை தெரியாத என் மனத்தை நின்திருவுருக்காக்கி, கண்களை நின் திருவடிகளுக்கு ஆக்கி, வழி பாட்டையும் அம்மலர் அடிகளுக்கே ஆக்கி, வாக்கினை உன் திரு வார்த்தைக்கு ஆக்கி, ஐம்புலன்கள் பயனுற என்னை அடிமை கொண்ட உனது பெருங் குணத்தை என்ன வென்று புகழ்வேன்?

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

சிந்தனை - நினைத்தல்; இஃது இறைவன் வடிவம் முழுவதையும் பற்றி அகத்தே நிகழவேண்டுமாதலின், ``நின்றனக்கு ஆக்கி`` என்றும், ஏனைய காட்சியும், தொழுகையும் புறத்தில் திரு வடியை நோக்கிச் செய்தலே சிறப்பாகலின், `அவற்றைத் திருவடி மலர்க்கே ஆக்கி` எனவும் அருளினார். வார்த்தை - செய்தி; இங்குப் புகழைக் குறித்தது. அடிகள் புலமைத்திறம் முழுவதையும் இறைவன் புகழுக்கே ஆக்கினமை அறிக. ``மணி`` என்றது சிறப்புப்பற்றிக் கூறப்பட்டது. இறைவன்புகழே யாவர் புகழினும் சிறந்ததாதல் அறிக. இறைவன் புகழை இங்ஙனம், ``மணிவார்த்தை`` எனக் குறிப்பிட்டமை யானே, அஃதொன்றையே பாடியருளிய அடிகள், `மாணிக்கவாசகர்`` எனப் பெயர் பெற்றார் என்ப, ``ஆக்கி`` என்னும் எச்சங்கள், ``ஆர`` என்றதனோடு முடியும். அது, சினைவினையாயினும் முதல்மேல் நின்றதாகலின் அவ்வெச்சங்கட்கு முடிபாதற்கு இழுக்கின்று. `ஐம்புலன்களும்` என்னும் உம்மை தொகுத்தல்.

``புலன்கள்`` என்றது, பொறிகளை. ஆர - நிரம்ப; என்றது, `இன்புறுமாறு` என்றபடி; இஃது எதிர்காலத்ததாய் நின்றமையின், ``ஆக்கி`` என்னும் எச்சங்களும் `உழுது வருவான்` என்பது போல, எதிர்காலத்தனவாம். என்னை?

``செய்தெ னெச்சத் திறந்த காலம்

எய்திட னுடைத்தே வாராக் காலம்``

என்பது தொல்காப்பியமாகலின். (தொல் - சொல் 241.)

இறைவன் ஆசிரியத் திருமேனியனாய் வந்து உடன், இருந்த காலத்தில் அடிகள் முதலியோரது ஐம்பொறிகளுள் நாப்பொறி இன்பம் எய்தியது, அவன் அளித்து உண்பித்தசுவைப் பொருள்களாலாம். இனி, ``ஐம்புலன்கள்`` என்றது பெரும்பான்மைபற்றிக் கூறிய தெனினும் இழுக்காது; `இவ்வூனக் கண்களாலே காண வந்தாய்` என்பதே கருத்து.

``உணர்வின் நேர்பெற வருஞ்சிவ போகத்தை

ஒழிவின்றி உருவின்கண்

அணையும் ஐம்பொறி அளவினும் எளிவர

அருளினை``

(தி.12 பெரி. பு. ஞான. சம். 161.) என்று அருளிச்செய்தது காண்க.

வந்தனை- எதிர்வந்தாய்; இஃது எச்சப்பொருட்டாய் நின்றது. விச்சை - வித்தை. மால் - மருட்கை; வியப்பு. `விச்சையை யுடைய, வியப்பைத் தருகின்ற அமுதப்பெருங்கடலே` என்க. தருதல், `தடையின்றிச் சார்ந்து இன்புறவைத்தல். இரண்டு; இகம், பரம். அவை இல்லையாயது, அவற்றிற்கேற்ற அறிவும், ஒழுக்கமும் இன்மை யினாலாம். தனியன் - பற்றுக்கோடில்லாதவன். `ஒரு பயனும் இன்றி யொழியற்பாலனாகிய எளியேனை, மிக மேலான பயனைப் பெறச் செய்தாய்` என்றபடி. `உனது கருணையை என்னென்று புகழ்வேன்` என்பது குறிப்பெச்சம்.

பண் :

பாடல் எண் : 27

தனியனேன் பெரும்பிறவிப் பௌவத் தெவ்வத்

தடந்திரையால் எற்றுண்டு பற்றொன் றின்றிக்

கனியைநேர் துவர்வாயார் என்னுங் காலாற்

கலக்குண்டு காமவான் சுறவின் வாய்ப்பட்

டினியென்னே உய்யுமா றென்றென் றெண்ணி

அஞ்செழுத்தின் புணைபிடித்துக் கிடக்கின் றேனை

முனைவனே முதல் அந்தம் இல்லா மல்லற்

கரைகாட்டி ஆட்கொண்டாய் மூர்க்க னேற்கே.

பொழிப்புரை :

தனியனாய்ப் பிறவிப் பெருங்கடலில் விழுந்து, பலவகைத் துன்பங்களாகிய அலைகளால் எறியப்பட்டு, மற்றோர் உதவியும் இன்றி, மாதர் என்னும் பெருங்காற்றால் கலங்கி, காமமாகிய பெருஞ்சுறாவின் வாயிற்சிக்கி, இனிப்பிழைக்கும் வழி யாதென்று சிந்தித்து, உன் ஐந்தெழுத்தாகிய புணையைப் பற்றிக் கிடக்கின்ற என்னை முத்தியாகிய கரையில் ஏற்றி அருளினை.

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

இதனுள், `பிறவி, துன்பம், மகளிர், காமம்; திருவைந் தெழுத்து, பிறப்பின்மை, என்னும் இவைகளை முறையே. `கடல், அலை, சூறாவளி, சுறாமீன், புணை, கரை, என்னும் இவைகளாக முற்றுருவகம்பட வைத்து அருளிச்செய்தவாறு காண்க. மல்லல் - வளம்.

மூர்க்கன் - கொண்டது விடாதவன். `எனக்கும் உண்மையை உணர்த்தி என்னை ஆட்கொண்டாய்` என்றபடி. `உனது சதுரப்பாடு இருந்தவாறு என்` என்பது குறிப்பெச்சம். ``கல்நாருரித்த கனியே`` (தி.8 போற்றித். 97) என முன்னரும் அருளிச் செய்தார், `இனி என்னே உய்யுமாறு என்று எண்ணி, அஞ்செழுத்தைத் துணையாகப் பற்றி யிருந்த தம்மை, ``மூர்க்கனேன்`` என்றது, மாதராசை துன்பந்தருவது என்று அறிந்தும் அதனை விடாது நின்றது பற்றியாம்.

இதனாலும், அடிகள், இறைவனால் ஆட்கொள்ளப் படுவதற்கு முன்னர், `சரியை, கிரியை, யோகம் என்னும் நிலைகளில் நின்றமை பெறப்படும். தனியனேனாய்க்கிடக்கின்ற என்னை, அவ்விடத்து மூர்க்கனேற்குக் கரையைக் காட்டி ஆட்கொண்டாய்` என முடிக்க. ``தனியனேன் என்றது கேவல நிலையைக் குறித்தது`, எனக் கொண்டு, `கேவலம், சகலம், சுத்தம்` என்னும் மூன்று நிலைகளும் இதனுட் கூறப்பட்டன எனக் காட்டுவாரும் உளர்.

பண் :

பாடல் எண் : 28

கேட்டாரும் அறியாதான் கேடொன் றில்லான்

கிளையிலான் கேளாதே எல்லாங் கேட்டான்

நாட்டார்கள் விழித்திருப்ப ஞாலத் துள்ளே

நாயினுக்குத் தவிசிட்டு நாயி னேற்கே

காட்டா தனவெல்லாங் காட்டிப் பின்னுங்

கேளா தனவெல்லாங் கேட்பித் தென்னை

மீட்டேயும் பிறவாமற் காத்தாட் கொண்டான்

எம்பெருமான் செய்திட்ட விச்சை தானே. 

பொழிப்புரை :

ஒருவராலும் கேட்டு அறியாதவனும், தனக்கு ஒரு கேடில்லாதவனும், உறவு இல்லாதவனும், கேளாமலே எல்லாம் கேட்பவனும் ஆகிய இறைவன், என் சிறுமை நோக்காது நாய்க்குத் தவிசிட்டாற் போலத் (தவிசு - இருக்கை; ஆசனம்) தன் அருகில் இருத்தி, காட்டுதற்கரிய தன் உண்மை நிலையைக் காட்டி, நான் எக் காலத்திலும் கேட்காத வேத சிவாகமங்களின் பொருள்களைக் கேட்பித்து, மீட்டும் நான் பிறவாமல் என்னைத் தடுத்து ஆட் கொண்டான். இது ஒரு விந்தையாகும்.

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

`ஆரும் கேட்டு அறியாதான்` என மாற்றுக. ``ஆரும்`` என்றது, சத்திநிபாதர்களைச் சுட்டியன்றி, உலகரைச் சுட்டியேயாம். இவர்களை, `நாடவர்` எனவும். `நாட்டார்` எனவும் அடிகள் குறித்தலையறிக. உலகரால் கேட்டறியப் படாமை, அவர்கள் அறிவிற்கு உணரவாராமையின் தமராய்ச் சொல்லுவார் இன்மை யினாலும், அறிவர் உரைக்கும் உரைகள் அவர்கட்குப் பொருள் படாமையினாலுமாம். கேடு - அழிவு. ஒன்று - சிறிது. `கேட்டாரும் அறியாமையால், இலனால் இல்லை` என்றபடி. கேளாதே எல்லாம் கேட்டான் - பிறர் அறிவிக்க வேண்டாது, தானே எல்லாவற்றையும் நன்குணர்ந்தவன். இது, கிளையின்மையால் அறியப்படும் என்பார், அதனை முற்கூறினார். கிளை, இருமுதுகுரவரும், பிறதமரும். இத் தன்மையனாகலின், பிறவாமற் காத்து ஆட்கொண்டான், என்பார், இவற்றை முதற்கண் கிளந்தோதினார். ஏக்கற்றுநின்றாரை, `விழித்து நின்றார்` என்றல் வழக்கு. அடிகள்பெற்ற பேற்றினையறிந்தபின், உலகவர் தமக்கு அஃது இன்மையை நினைந்து ஏக்கற்றனர் என்க. உயர்ந்தோர்க்குச் செய்யத்தக்கன, இழிந்தோர்க்குச் செய்யின், அதனை, `நாய் மேல் தவிசிட்டவாறு` என்றல் மரபு. தவிசு - இருக்கை. இஃது, யானையேறுவார் அதன்மேல் இடுவது. ``நாய்மேல் தவிசிடு மாறு`` (பழமொழி நானூறு - 105), எனவும் ``அடுகளிற் றெருத்தின் இட்ட - வண்ணப்பூந் தவிசுதன்னை ஞமலிமேல் இட்டதொக்கும்`` (சீவகசிந்தாமணி-202) எனவும் சொல்லப் பட்டமை காண்க. ``இவ்வாறாகவே, ``இட்டு`` என்றது, இட்டது போலும் செய்கையைச் செய்து` என்றவாறு. அச்செயலாவது, ஒரு மொழியாகிய ஐந்தெழுத்தின் உண்மையை அறிவுறுத்தியதாம். ``பின்னும்`` என்றதனை இதன்பின் கூட்டுக. ``நாயினேற்கே`` என்றது, `எனக்கே` என்னும் அளவாய் நின்றது. காட்டாதன, உணர்த்தியவாறே உணரும் உணர்வு மதுகை இல்லாதார்க்கு உணர்த்தலாகாதன. அவை, பொருட் பெற்றிகள்; இவற்றை, `தத்துவம்` என்ப. கேளாதன, உணர்த்தியவாறே ஒழுகும் ஆர்வம் இல்லாதவரால் கேட்கலாகாதன; இதற்கும், `சொல்லலாகாதன` என்பதே கருத்து. அவை, சாதனங்களும், அவற்றாற் சாதிக்கும் முறைகளுமாம். ``மீட்டேயும்`` என்றதில் உள்ள தேற்றேகாரத்தைப் பிரித்து, ``பிறவாமல்`` என்றதனோடு கூட்டுக. ``விச்சைதான்`` என்ற எழுவாய்க்குப் பயனிலையாகிய, `இது` என்பது எஞ்சி நின்றது. `இவையும் உயர்ந்தோர்க்கே செய்யற்பாலன; இவற்றையும் எனக்குச் செய்தான்` என்பது கருத்து.

பண் :

பாடல் எண் : 29

விச்சைதான் இதுவொப்ப துண்டோ கேட்கின்

மிகுகாதல் அடியார்தம் அடிய னாக்கி

அச்சந்தீர்த் தாட்கொண்டான் அமுதம் ஊறி

அகம்நெகவே புகுந்தாண்டான் அன்பு கூர

அச்சன்ஆண் பெண்ணலிஆ காச மாகி

ஆரழலாய் அந்தமாய் அப்பால் நின்ற

செச்சைமா மலர்புரையும் மேனி எங்கள்

சிவபெருமான் எம்பெருமான் தேவர் கோவே. 

பொழிப்புரை :

ஆண், பெண், அலி என்னும் உருவங்கள் இல்லாதவனாய் ஐம்பூத உருவினனாய், அவற்றுக்குக் காரணமாகிய மூலப் பகுதியாய், அதனையும் கடந்து நின்ற சிவபெருமான், சிறியேனைத் தன் அடியவன் ஆக்கிப் பிறவித்துன்பம் நீங்கும் வண்ணம் ஆட்கொண்டருளி, என் மனம் உருகும்படி அதனுள்ளே நுழைந்து நிலைத்திருந்தான். உலகத்தில் இது போன்ற விந்தையொன்று உண்டோ?

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

பொருள்கோள்: `அச்சன்......தேவர்கோ, (என்னை) ஆக்கி ஆட்கொண்டான்; அன்புகூர, அமுதம் ஊறி, அகம் நெகப் புகுந்து ஆண்டான்; கேட்கின், இது ஒப்பது விச்சை உண்டோ`.

கேட்டல் - ஆராய்தல். ``கேட்பான்புகில் அளவில்லை`, என் புழியும் (தி.3.ப.54பா.4) கேட்டல் என்பது, இப்பொருட்டாதல் அறிக. அச்சம், பிறவி பற்றியது. ``அமுதம்`` என்றது, இன்பத்தை. அன்பினாலும், இன்பத்தாலும் மனம் நெகிழப்பெறும் என்க. ``நெகவே`` என்னும் ஏகாரம், தேற்றம். புகுந்தது, அகத்து என்க. ``ஆண்டான்`` என்றது, `அருளினான்` என்னும் பொருட்டு. அச்சன் - தந்தை. பூதங்களுள் இரண்டைக் கூறவே, ஏனையவும் கொள்ளப் படும். அந்தத்தில் உள்ள நாத தத்துவத்தை, ``அந்தம்`` என்றார்; ஆகுபெயர். செச்சை - வெட்சி.

பண் :

பாடல் எண் : 30

தேவர்கோ அறியாத தேவ தேவன்

செழும்பொழில்கள் பயந்துகாத் தழிக்கும் மற்றை

மூவர்கோ னாய்நின்ற முதல்வன் மூர்த்தி

மூதாதை மாதாளும் பாகத் தெந்தை

யாவர்கோன் என்னையும்வந் தாண்டு கொண்டான்

யாமார்க்குங் குடியல்லோம் யாதும் அஞ்சோம்

மேவினோம் அவனடியார் அடியா ரோடும்

மேன்மேலுங் குடைந்தாடி யாடு வோமே. 

பொழிப்புரை :

தேவர்களால் அறியப் பெறாதவனும் மூவர் களுக்கும் மேலானவனும் ஆகிய இறைவன் தானே எழுந்தருளி என் சிறுமை கருதாது என்னைத் தடுத்தாட் கொண்டமையால், இனி நாம் யார்க்கும் குடிகளல்லோம்; எதற்கும் அஞ்சோம்; அவன் அடியார்க்கு அடியாரோடு சேர்ந்தோம். மேன்மேலும் ஆனந்தக் கடலில் குடைந் தாடுவோம்.

குறிப்புரை :

சுட்டறுத்தல்

எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம்

தேவர் கோ - இந்திரன். பொழில்கள் - உலகங்கள். பயந்து - பெற்று; படைத்து. மற்றை - தன்னின் வேறாகிய, மூவர்: அயன், அரி, அரன். `இவர்கள் குணமூர்த்திகளாதலின், நிற்குண னாகிய பரமசிவனின் வேறே` எனவும், `அன்னராயினும், அவனது அதிகார சத்தியைப் பெறுதற்கு உரிமையுடையராயினமையின், ஏனைத் தேவரின் மேம்பட்டவர்` எனவும் உணர்த்தற்கு, ``மற்றை`` என்றார். இதனானே, மூவருள் ஒருவனாகிய உருத்திரன் பரமசிவனின் வேறென்பதும், பரமசிவனாகிய சிவபெருமான் இம் மூவரின் வேறாய நான்காவது பொருள் என்பதும் தெற்றென விளங்கும். மாண்டூக்யம் (1-7) என்ற உபநிடத வாக்கியத்தையும் நோக்குக. மூர்த்தி - மூவர் முதலிய பலரையும் தனது வடிவாக உடையவன். வாயிலை (அதிட்டானத்தை) வடிவு என்று பாற்படுத்துக் கூறுதல் மரபு. மூதாதை - பாட்டன்; என்றது, இம் மூவர்க்கும் மேற்பட்ட வித்தியேசுரர் முதலியோர்க்கும் முன்னோ னாதல்பற்றி. மாது ஆளும் பாகத்து - உமையம்மையால் ஆளப்படும் கூற்றினையுடைய. `யாவர்க்கும்` என்னும் குவ்வுருபும் உம்மையும் தொகுத்தலாயின. குடி - அடிமை. குடைந்து ஆடி - அவ்வின்பத்தில் மூழ்கி விளையாடி. ஆடுவோம் - களித்தாடுவோம். ``நாமார்க்குங் குடியல்லோம்`` என்னும் திருத் தாண்டகத்தை (தி.6.ப.98.பா.1) இதனுடன் ஒருங்குவைத்துக் காண்க.

பண் :

பாடல் எண் : 31

ஆடு கின்றிலை கூத்துடை யான்கழற்

கன்பிலை என்புருகிப்

பாடு கின்றிலை பதைப்பதும் செய்கிலை

பணிகிலை பாதமலர்

சூடு கின்றிலை சூட்டுகின் றதுமிலை

துணையிலி பிணநெஞ்சே

தேடு கின்றிலை தெருவுதோ றலறிலை

செய்வதொன் றறியேனே. 

பொழிப்புரை :

நெஞ்சே! இறைவனது திருவடிக்கு அன்பு செய்கின்றிலை; அவ்வன்பின் மிகுதியால் கூத்தாடுதல் செய்கிலை; எலும்பு உருகும் வண்ணம் பாடுகின்றிலை; இவை எல்லாம் செய்ய வில்லையே என்று பதைப்பதும் செய்கிலை; திருவடி மலர்களைச் சூடவும் முயன்றிலை, சூட்டவும் முயன்றிலை; இறை புகழ் தேடலும் இல்லை; தேடித் தேடி அலையவும் இல்லை; நீ இப்படியான பின்பு, நான் செய்யும் வகை ஒன்றும

ஓம்..

🌏🌎🌍#இனிய #புத்தாண்டு 

#நல்வாழ்த்துக்கள் 01.01.2023🌏🌎🌍

🌹#ஓம்செல்வத்தைஈர்க்கும்தாமரைமணிமாலைஇதற்குள்உள்ளசக்திஎன்ன.🌹🌹🌹

🌎#சிறப்புகள் #குடும்பத்தில் #உள்ள #அனைவரும் #அணிய #வேண்டும்🌷

🩸#செல்வத்தைஈர்க்கும்தாமரைமணிமாலைஇதற்குள்உள்ளசக்திஎன்ன🔥

பிரபஞ்ச ரகசியங்களில் நமது முன்னோர்கள் பணத்தை ஈர்ப்பதற்கு பல வகையான பொருட்களை பயன்படுத்தியும், 

தன்னுடனும் வைத்திருக்கவும் செய்துள்ளார்கள். 

அந்த வகையில் தாமரை மணி மாலைக்கு அந்த வரிசையில் முதலிடம் உண்டு.

தாமரை மணி என்பது இயற்கையிலே கிடைக்கும் தாமரை பூவிலிருந்து வரக்கூடிய மணி. 

இது மகாலட்சுமியி அம்சம் என்றெல்லாம் கூறுவார்கள். 

தண்ணீர் தேங்கியுள்ள இடத்தில் தான் தாமரை பூ இருக்கும். 

தாமரை பூ உள்ள இடத்தில் தான் மகாலட்சுமி இருப்பாள், 

மகாலட்சுமி இருக்குமிடத்தில் தான் பெருமாள் இருப்பார், 

பெருமாள், மாகாலட்சுமியும் உள்ள இடத்தில் சகல ஐஸ்வரியங்களும் இருக்கும்.

இந்த தாமரை மணி மாலைக்கு பாஸிட்டிவான என்னங்களையும் உருவாக்கும் தன்மையுண்டு. 

நமது என்னங்களையே பாசிட்டிவாக மாற்றும் ஆற்றல் உண்டு. 

இதற்கு இதை எந்த ஒரு மதத்தினரும் உபயோகபடுத்தலாம். 

இதற்கு ஜாதி, மத பேதம் எதுவும் கிடையாது. 

எங்களிடம் ஜெபம் செய்ய பாதிரியார்கள். சித்தர் மகான்கள். தர்கா குருமார்கள் அனைவரும் வாங்கி உள்ளனர்.

பழங்காலம் முதல் இன்று வரை அனைத்து மதத்திலும் ஜெப மாலை பயன்படுவது இந்த தாமரை மாலை.

இதை நாம் அனிந்து கொள்ளுவதால் பணத்தை ஈர்க்கும் ஆற்றல் கிடைக்கும், 

என்னுடைய அனுபவத்தில் நான் பல பேருக்கு கொடுத்துள்ளேன்.

 அவர்களின் என்னிடம் கூறிய பதில், 

தங்களுக்கு பணப்புழக்கம் ஏற்பட்டுள்ளதாக சொல்கிறார்கள். 

மேலும் அனுபவித்து பார்த்தால் மட்டுமே இதை உணர முடியும். 

🌍🌎🌏பலன்கள் 🌍🌎🌏

தடைபட்ட அனைத்து விஷயங்களும் நமது தாமரை மணி மாலை சரி செய்து கொடுக்கும்..

திருமணத்தடை...

குழந்தை பாக்கியம்....

பூர்விகா சொத்து பிரச்சனைகள்...

தொழில் சார்ந்த பிரச்சினைகள்...

தடைபட்ட பணங்கள்...

தீராத நோய்களுக்கு தீர்வு...

பொன் பொருள் சேரும் பணப்புழக்கம் அதிகரிக்கும்...

வீடுகளில் வாஸ்து பிரச்சனைகள் சரி செய்து கொடுக்கும்...

கண் திருஷ்டி தோஷம் நீங்க...

கணவன் மனைவி ஒற்றுமை இருக்க...

குடும்ப தோஷம் நீங்க...

மனசோர்வு நீங்கி நிம்மதி பெற...

அரசியலில் உயர் பதவி பெற...

தோல்விகள் அகல வெற்றிகள் குவிய...

பிரம்மஹத்தி தோஷம் நீங்க...

ஐஏஎஸ் ஐபிஎஸ் போன்ற உயர் பதவிகள் அடைய...

நவகிரகங்களில் இருந்து தொல்லைகள் இருந்து விடுபட....

முன்னோர்கள் சாபத்தினால் ஏற்படும் தடைகள் விலக...

 #விசேஷபூஜைசெய்யப்பட்ட #அற்புததாமரைமணிமாலை 

  உங்களுக்கு வேண்டும் என்று

 நினைத்தால் தொடர்பு கொள்ளுங்கள்.

#செல்போன் எண் 75 50 33 43 50, 95 97 62 44 45.

#குறிப்பு:_தாமரை மணிமாலை குடும்பத்துடன் அணிந்து கொண்டால் அனைத்து வித செல்வங்களும் வந்து சேரும்.

குழந்தைகளும் அணியலாம் 12 வயது முதல் ஆண் பெண்.

தாமரை மணிமாலை இது வியாபாரம் அல்ல ஒரு சேவை.

இந்த தாமரை மாலை நம் வசம் வாங்கும்பொழுது உங்களுக்கு ஐம்பொன்னில் கம்பியில் கோர்த்த மாலை தருகிறோம்.

சிறப்புகள் 

48 நாட்கள் ஹோமத்தில் வைத்து விசேஷ பூஜைகள் செய்து மந்திர உச்சாடனங்கள் ஏத்தி இந்த தாமரை மணி மாலை நம் குருநாதர் எங்களிடம் கொடுத்து உங்களுக்கு ஸ்பீடு போஸ்ட் மூலம் இந்தியா முழுவதும் வெளிநாடு வெளிநாடு வாழ் மக்களுக்கும் அனைவருக்கும் அளித்து உள்ளோம் என்பதை மிக சிறப்புடன் தெரிவித்துக்கொள்கிறோம்.

உங்களிடம் தாமரைமணி மாலையை கொடுத்தது மட்டும் இல்லாமல் இதனை பராமரிக்கும் முறைகளையும் எந்த ஓரையில் அணிய வேண்டும் எப்படி இந்த தாமரை மணிமாலை பராமரிக்க வேண்டும் என்ற அனைத்து விஷயங்களும் உங்கள் வாட்ஸ்அப் நம்பருக்கு அனுப்பி வைக்கப்படும் அனைவரும் இந்த தாமரைமணி மாலையை அணிந்து வாங்கி அணிந்து .

மகாலட்சுமியின் துணையுடன் அனைத்து செல்வத்தையும் இருக்கும் தன்மை இந்த தாமரை மணி மாலை உள்ளன.

ஓம் மகாலட்சுமி தாயே போற்றி.....

#முதலில் #வரும் #60,000 #நபர்களுக்கு #மட்டும்கொடுக்கப்படும்.

 

வேண்டும் என்பவர்கள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள பேங்க் அக்கவுண்டில்

 பணம் ஒரு தாமரை மணி மாலை சிறுவர்கள் சிறுமிகளுக்கும் மட்டும் 54 தாமரை மணி. 700 ரூபாய்.50 ரூபாய்

பணம் ஒரு தாமரை மணி மாலை பெரியவர்களுக்கு 108 தாமரை மணி 1200 ரூபாய்.50 ரூபாய்

 சிறப்பு ஸ்பீடு போட்டில் அனுப்பி வைக்கப்படும்.

 தமிழ்நாடு கொரியர் சர்வீஸ் ரூபாய் 50 வெளிநாடு உள்ள மக்களுக்கு கொரியர் சார்ஜ் .

வெளிநாடுகளில் வாழும் மக்களுக்கு அவரவர்கள் நாடுகளைப் பொறுத்து பணம் வசூல் செய்யப்படும்.

வங்கியில் பணம் செலுத்திவிட்டு எங்கள் வாட்ஸப் நம்பருக்கு உங்கள் ரூபாய் கட்டிய ரசீது ஸ்கிரீன் ஷாட் எடுத்து அனுப்பவும் முழு முகவரி செலுத்திய தேதி அனுப்பி வைக்கவும்

மாலை வாங்கியவர்களுக்கு எந்த நாளில் அணியவேண்டும் . என்று எவ்வாறு பராமரிக்க வேண்டும் என்ற விளக்கம் எப்போது அணிந்துகொள்ள வேண்டும் என்ற நேரங்காலம் உங்கள் வாட்ஸ்அப் நம்பருக்கு அனுப்பி வைக்கப்படும்.

#வாட்ஸ்அப்எண் 75 50 33 43 50

Google pay number 7550334350

ஓம்....

*Indian bank*

*Name: Ravikumar.k*

*ACC.no:50493670334*

*Branch:Erode*

*IFSC.code:IDIB000E008*

*Google pay:7550334350*

*NAME: K.RAVIKUMAR*

*INDIA POST BANK*

*ACC.NO:010005524798*

*CIF.NO:405044063*

Erode head office.

 ஓம் மகாலட்சுமி தாயே போற்றி....

🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎🌎